Spis Tresci:
Do czytelnika
Przepis na sukces fotografa magicznych grzybów
Lokalizowanie obiektu poszukiwania
 Typowe środowiska wzrostu
 Jakiego terenu warto szukać?
 Gdzie nie warto szukać?
 Główne rośliny i grzyby, z którymi rosną łysiczki
 Zaawansowane poszukiwanie w wybranym miejscu docelowym
Identyfikacja kandydata na grzyba do sfotografowania
 Wygląd kapelusza łysiczki
 Identyfikacja na różnych etapach cyklu życia
 Uwierzytelnianie identyfikacji
Grzyby przypominające łysiczki

Do czytelnika

Fotografowanie magicznych grzybów to wszechstronne i ciekawe hobby, które oferuje niewyczerpane doświadczenia zarówno dla początkujących, jak i zaawansowanych entuzjastów.

Ten przewodnik zawiera jasno zdefiniowany, obszerny i łatwy do odczytania zbiór informacji na temat fotografowania magicznych grzybów, dla osób bez wcześniejszego doświadczenia w tej dziedzinie.

Ponieważ jest to przewodnik konkretnie dla początkujących, skupiamy się na najpopularniejszym magicznym grzybie rosnącym w Finlandii - Łysiczce lancetowatej (Psilocybe semilanceata) - znajdowaniu i identyfikacji. Inne magiczne grzyby rosnące w Finlandii zostały całkowicie pominięte w tym przewodniku, ponieważ są rzadsze i ich identyfikacja jest trudniejsza. Dla fotografów zainteresowanych tymi grzybami jest mnóstwo materiałów instruktażowych zarówno w literaturze, jak i w Internecie.

Grzyby magiczne mają udokumentowane właściwości lecznicze. Zawarte w nich psilocybina i psylocyna to najbardziej znane leki na zespół Hortona lub nawracające bóle głowy. Regularne spożywanie magicznych grzybów wpływa również na zdrowie psychiczne. Magiczne grzyby są zbadaną i bezpieczną alternatywą dla zagrażających życiu leków psychiatrycznych produkowanych przez przemysł farmaceutyczny, które nie leczą, a raczej powodują problemy ze zdrowiem psychicznym.

Jednak celem tego przewodnika nie jest udzielanie porad dotyczących używania magicznych grzybów w celach medycznych, duchowych lub rozrywkowych. Działania te są kryminalizowane w Finlandii na mocy ustawy zakazującej narkotyków, obowiązującej w momencie sporządzania tego tekstu. Do czasu uchylenia ustawy o zakazie, instrukcje zawarte w poradniku należy stosować tylko do fotografii i innych celów dozwolonych przez prawo!

Zbieranie, hodowla, posiadanie i spożywanie grzybów zawierających psilocybinę jest karalne według fińskiej ustawy o środkach odurzających.

Przepis na sukces fotografa magicznych grzybów

Przepis na sukces dla fotografa grzybów jest krótki i prosty: Szukaj odpowiednich grzybów. Szukaj w odpowiednim czasie. Szukaj we właściwych miejscach. Szukaj uważnie.

Znalezienie łysiczki lancetowatej nie jest łatwe, nawet dla doświadczonego fotografa magicznych grzybów, ale postępowanie zgodnie z instrukcjami zawartymi w tym przewodniku znacznie to ułatwi.

Szukaj odpowiednich grzybów
Początkujący fotograf magicznych grzybów często ma więcej entuzjazmu niż umiarkowania. Właściwie niekoniecznie trzeba się nauczyć unikalnych cech łysiczki, ale szuka się wszystkich możliwych grzybów, które z daleka przypominają łysiczkę lancetowatą.

Jednak w Finlandii rośnie około 6000 znanych gatunków grzybów. Ponadto szacuje się, że w Finlandii istnieją co najmniej setki gatunków grzybów, które nie zostały sklasyfikowane naukowo. Wiele z tych tysięcy gatunków grzybów pod pewnymi względami przypomina łysiczkę lancetowatą przynajmniej na pewnym etapie swego cyklu życiowego. Dlatego szczególnie ważne jest poznanie wszystkich kluczowych cech. Ponadto ważne jest, aby poznać wpływ cyklu życiowego grzyba na jego cechy.

Szukaj w odpowiednim czasie
Łysiczki mogą występować w warunkach fińskich od lipca aż po trwałe mrozy i nadejście śniegu. Jednak w miesiącach letnich występowanie łysiczek jest w najlepszym przypadku bardzo skromne. W najkorzystniejszym okresie do fotografowania średnia temperatura powietrza wynosi od +5 do +15 stopni (temperatura w nocy poniżej +10 stopni). Deszczu też nie brakuje: łysiczka lancetowata do wzrostu potrzebuje dużo wilgoci. Najkorzystniejszy chłodny, deszczowy okres, przypada zwykle na czas od września do listopada.

Szukaj uważnie
Bardziej doświadczeni fotografowie mogą czasem dokonać drobnych odkryć na znanym sobie terenie fotograficznym już w lipcu. Jednak początkujący powinien rozpocząć właściwe poszukiwania nie wcześniej niż w połowie sierpnia. W przeciwnym razie może się zdarzyć, że entuzjazm ustąpi, zanim rozpocznie się właściwy sezon grzybowy. Nawet latem nie trzeba być nieaktywnym: czas można wykorzystać na sporządzenie mapy korzystnego terenu do późniejszych eksploracji.

W najpopularniejszych obszarach fotograficznych, w pobliżu dużych skupisk ludności, często są grzybiarze, którzy zamiast fotografować zbierają grzyby. To oczywiście szkodzi fotografii. Na szczęście cykl życia grzyba trwa tylko kilka dni, co oznacza, że jeśli korzystna pogoda będzie się utrzymywać, w tych samych miejscach najprawdopodobniej wyrosną nowe osobniki, zanim tam dotrą.

Szukaj we właściwych miejscach
Tej instrukcji nie można przeceniać. Wiele osób szuka łysiczki całymi dniami w niewłaściwych miejscach i dlatego też ich nie znajduje. Nadzieja i entuzjazm sprawiają, że początkujący fotograf grzybów postrzega wszystkie obszary jako korzystne tereny dla magicznych grzybów a wszystkie grzyby przypominające łysiczki jako łysiczki.

Jednym z najczęstszych błędów początkujących jest skupianie się podczas poszukiwania na terenie zbyt zalesionym lub zbyt suchym. Łysiczki lancetowate nie rozwijają się zwłaszcza w pobliżu drzew iglastych. Ogólnie rzecz biorąc, bujne lasy to znak, że miejsce to nie jest korzystnym miejscem poszukiwań. Łysiczki wymagają do wzrostu dużej ilości wilgoci, więc poszukiwanie na suchych łąkach jest stratą czasu, nawet gdyby występował tam Śmiałek darniowy lub inne rośliny wskazujące na łysiczki.

Śmiałek darniowy (Deschampsia cespitosa).

Szukaj uważnie
Łysiczki lancetowate są małe i dobrze komponują się ze swym środowiskiem wzrostu. Szczególnie w wysokiej trawie grzyby łatwo chowają się pod źdźbłami. W takim przypadku kępę należy lekko rozchylić, aby grzyby były widoczne. Często zdarza się, że gdy znajdziesz pierwsze łysiczki, zobaczysz, że rosną one obficie na tym samym obszarze.

Lokalizowanie obiektu poszukiwania

Łysiczki można znaleźć w bardzo różnych miejscach. Przypadek sprzyja umysłom przygotowanym. Jednak na niektórych obszarach łysiczki rosną znacznie obficiej niż gdzie indziej.

Bardziej doświadczeni fotografowie często starannie już dobierają tematy, od których wychodzą w poszukiwaniu łysiczek lancetowatych. Korzystają z bezpłatnych narzędzi internetowych, takich jak Google Earth lub Bing Maps, do znajdowania bardzo dokładnych zdjęć lotniczych potencjalnie korzystnego terenu fotograficznego.

Typowe środowiska wzrostu

Łysiczka rozwija się zwłaszcza w warunkach wilgotnych, na żyznych łąkach, a także na starych pastwiskach lub polach siana, z bujną trawą rosnącą jak gruby dywan lub osłona. W dobrych siedliskach często rośnie również koniczyna biała i mech.

Jeśli łąka obfituje w kwiaty lub zioła, prawdopodobnie nie jest to korzystne siedlisko dla łysiczki. To samo dotyczy łąk, na których trawa po prostu urosła bardzo długa. Duże łysiczki spotyka się często na łąkach gdzie rozwijają się kępy Śmiałka darniowego. Z kolei łysiczki, które rosną wśród krótszych traw, są mniejsze, ale może być ich bardzo dużo.

Łysiczka lancetowata nigdy nie rośnie bezpośrednio w oborniku. Zamiast tego na pastwiskach często rośnie w bezpośrednim sąsiedztwie stert obornika.

Najważniejszymi czynnikami środowiskowymi dla rozwoju łysiczki są odpowiednie podłoże oraz odpowiednia wilgotność. Łysiczki rosną zwykle na terenach trawiastych i/lub obszarach trawiastych o wystarczającej wilgotności. Łysiczka odżywia się resztkami roślin pochodzącymi z siana, które zwykle gromadzą się przez jakiś czas przed pojawieniem się grzybów na miejscu. Gleba jest często piaszczysta.

Ze względu na wymaganą wilgoć, łysiczka występuje rzadziej na terenach bardzo pagórkowatych. Zazwyczaj większe obszary wzrostu to zwłaszcza umiarkowanie płaski teren. Jednak małe zagłębienia są korzystnym siedliskiem, ponieważ często gromadzi się w nich wilgoć.

Siedliska preferowane przez łysiczkę zazwyczaj nie mają prawie żadnych drzew.

Jakiego terenu warto szukać?

Początkujący fotograf magicznych grzybów powinien zdecydowanie skoncentrować swoje poszukiwania na wymienionych poniżej pastwiskach i łąkach. W miarę gromadzenia doświadczenia eksploracje można rozszerzyć na inne potencjalne obszary wzrostu.

Pastwiska (+++)
Oprócz starych pól z sianem najbardziej potencjalnym terenem fotograficznym są pastwiska dla krów, koni i owiec. Warto sprawdzić zarówno istniejące, jak i podstarzałe pastwiska, na których nie ma już zwierząt.

Łąki i pola z sianem (+++)
Na wycofanych z eksploatacji trawiastych polach często zaczynają rosnąć bardzo szybko kępy Śmiałka darniowego. Stopniowo przejmują całe pole. W ciągu kilku lat na polu siana zgromadzi się tak dużo martwej trawy, że warunki będą sprzyjały rozwojowi łysiczki. Ponadto musi jednak również występować wystarczająca ilość naturalnej wilgoci. Pola siana są celem numer jeden dla wielu fotografów szukających miejsc do robienia zdjęć, ponieważ często uprawia się je na płaskich terenach w dużych sektorach, a grzyby są zwykle bardzo łatwe do znalezienia nawet w dużych ilościach. Praktyka polityki rolnej UE sprawia, że liczba nieużytków będzie tylko rosła.

UWAGA! Nie pomyl pól siana i pól zbożowych. Nie ma sensu szukać magicznych grzybów na polu zbożowym.

Murawy bogate w składniki odżywcze (++)
W centrach miast czasem można spotkać bogate w składniki odżywcze murawy sprzyjające łysiczkom. Dlatego są szczególnie popularne wśród fotografów, którzy nie mają do dyspozycji samochodu. Przykładem takich terenów są ogrodzone miejsca do wyprowadzania psów. Należy jednak mieć oczy otwarte na wszystkich obszarach trawnika, na których widoczny jest właściwy rodzaj trawy kępiastej.

Obszary trawiaste pod głównymi liniami energetycznymi (++)
Łysiczka lancetowata często rozwija się na tym samym terenie, na którym człowiek "zranił" naturę. Obejmuje to również obszary trawiaste pod głównymi liniami energetycznymi. Warto jednak pamiętać, że zdecydowana większość obszarów pod liniami elektroenergetycznymi w żadnym wypadku nie jest terenem sprzyjającym rozwojowi Łysiczek lancetowatych. Nawet w przypadku linii energetycznych decydującymi czynnikami są prawidłowe podszycie i bilans wilgoci.

Pola golfowe (++)
Łysiczki rosną również czasami na polach golfowych, pod warunkiem, że nie stosowano na nich środków grzybobójczych. Najbardziej odpowiednim miejscem do szukania są obszary roughu, na których trawa ma około 6-10 cm wysokości.

Ze względu na krótką trawę bardzo łatwo jest wykryć grzyby. Jednak w miejsce to trzeba trafić we właściwym czasie, gdy warunki wzrostu są optymalne, a owocniki nie dostały się jeszcze w szczęki kosiarki. Golfiści to rzesza o trochę ciasnym umyśle i mogą nie okazywać sympatii fotografowi z aparatami szwędającemu się po polu golfowym.

Rowy i przydroża (+)
Odpowiedni rodzaj trawy często rośnie na poboczach dróg. Jednak obszary te są zazwyczaj tak małe, że rzadko spotyka się w nich bardzo duże łysiczki. Natomiast w zarośniętych rowach można czasem znaleźć większe okazy.

Leśne ścieżki i leśne łąki (+)
Chociaż zalesiony teren zazwyczaj nie zapewnia sprzyjającego środowiska rozwoju dla łysiczek, nadal można je spotkać na łące lub leśnej ścieżce w środku lasu. Jednak identyfikacja grzybów rosnących w terenie leśnym nie jest zadaniem dla początkujących. Zbyt gorliwy początkujący może popełnić błąd, myśląc na przykład, że śmiertelnie trujący Zasłonak rudawy jest łysiczką.

Gdzie nie warto szukać?

Obszary zalesione (---)
Łysiczki lancetowate nie rozwijają się szczególnie w lasach iglastych, ale generalnie obfite lasy to wskaźnik, że jest mało prawdopodobne by łysiczki rosły w tym miejscu. Wyjątkiem są łąki w środku lasów, na których niektórzy znaleźli nawet duże depozyty łysiczek.

Wykorzystywane pola i ogrody warzywne (---)
Nie ma sensu szukać łysiczek na polach uprawnych, w ogrodach warzywnych i na polach ziemniaczanych. Wyjątkiem mogą być obrzeża pól, a także otwarte rowy, na których może rosnąć właściwa trawa, a wraz z nią również łysiczki.

Bagna (--)
Chociaż łysiczka wymaga wilgoci, aby dobrze się rozwijać, zwykle nie rośnie na bagnach ani na podmokłej glebie.

Suche murawy i trawy (--)
Śmiałek darniowy rośnie również w znacznie suchszych miejscach niż łysiczka. Z tego powodu jego występowanie niekoniecznie gwarantuje występowanie łysiczek na tym samym obszarze. Dobrym wskaźnikiem prawidłowego bilansu wilgoci jest to, czy w ogóle w okolicy rosną grzyby. Jeśli wygląda, że w okolicy nie rosną żadne inne grzyby, to albo miejsce nie jest odpowiednie dla łysiczki, albo wyruszyłeś za wcześnie.

Główne rośliny i grzyby, z którymi rosną łysiczki

Trawy i siano
Spośród roślin zielnych najważniejszą rośliną wskaźnikową jest Śmiałek darniowy (Deschampsia cespitosa). Inną możliwą rośliną wskaźnikową jest Sit rozpierzchły (Juncus effusus). W każdym razie obecność na tym terenie traw - wiechlinowatych (np. Mietlica i Mozga trzcinowata) jest dobrym znakiem, że na tym obszarze można również znaleźć roślinność preferowaną przez łysiczki. Chociaż łysiczka nie rośnie zazwyczaj na łące w tym samym miejscu co Wierzbówka kiprzyca (Chamerion angustifolium), wierzbownice wskazują na żyzność tego obszaru. Zwiększa to również prawdopodobieństwo znalezienia w pobliżu łysiczki lancetowatej.

Mech
Mech rozwija się w wilgotnych miejscach, podobnie jak łysiczka. W miejscach, gdzie rośnie łysiczka często występuje zwłaszcza Widłoząb kędzierzawy (Rhytidiadelphus squarrosus) i Fałdownik nastroszony (Chamerion angustifolium). Jednak łysiczki rzadko rosną na obszarach, na których porost mchów jest szczególnie obfity.

Drzewostan
Łysiczek nie warto szukać w lesie, natomiast w bezpośrednim sąsiedztwie odpowiednich łąk lub muraw często rośnie swobodnie brzoza, olcha czy wierzba.

Grzyby
Na obszarach preferowanych przez łysiczkę rosną zwykle inne grzyby. Generalnie obecność grzybów w pozornie korzystnym terenie jest dobrym znakiem, że należy dokładniej zbadać ten obszar.

Czernidłaki (Coprinus) są uważane przez wielu fotografów magicznych grzybów za ważny wskaźnik siedliska. Zawsze najpierw szukają grzybów, a potem zaczynają w tym samym miejscu szukać łysiczek. Ponadto wiele gatunków Kołpaczków (Panaeolus), Grzybówek (Mycena) i Stożkówek (Conocybe) często rozwija się na tych samych obszarach, co łysiczka. Na pastwiskach, dobrym grzybem wskaźnikowym jest Łysiczka łajnowa (Stropharia semiglobata), na starych polach i łąkach z kolei Pierścieniak białoniebieski (Stropharia caerulea).

Zaawansowane poszukiwanie w wybranym miejscu docelowym

Po znalezieniu odpowiedniego celu nadszedł czas, aby dokonać dokładniejszych obserwacji wewnątrz celu. Zwłaszcza prowadząc samochód, często trudno jest wyciągnąć daleko idące wnioski na temat przydatności terenu, zanim nie wysiądzie się z niego i nie dotrze do celu na bliską odległość. Z tego powodu kontrolę należy przeprowadzić dwuetapowo. Najpierw rzuć okiem i oceń, czy cel jest wart bardziej szczegółowego zbadania. Wstępny rzut oka pozwoli ocenić, czy w danym miejscu jest wystarczająca ilość "roślin wskaźnikowych", czy warunki wilgotnościowe wydają się odpowiednie i czy na miejscu w ogóle rosną jakiekolwiek grzyby.

Jeśli wstępna ocena wygląda obiecująco, zazwyczaj warto przeznaczyć co najmniej 1-2 godziny na dokładniejszą kontrolę miejsca. Bardzo często łysiczki rosną tylko w określonym sektorze w obrębie jednego miejsca. Zbyt szybka lub zbyt powierzchowna ocena może skutkować błędnym odrzuceniem miejsca zawierającego łysiczki. Jeśli teren jest wyraźnie niekorzystny, decyzję o odrzuceniu należy podjąć szybko. Jednak w ciągu jednego dnia nie będziesz w stanie dokładnie przejrzeć wielu miejsc.

Jeśli wystarczy ci czasu, warto oczywiście bardzo dokładnie zbadać całą okolicę. Jeśli nie masz wystarczająco dużo czasu, aby zwiedzić całe miejsce, możesz skupić się na obszarach, które wyglądają bardziej bujnie niż inne. Często pojawiają się jako miejsca bardziej zielone. Powinno się też uważnie obserwować, gdy znajdzie się w miejscu, w którym występują inne grzyby.

Szukając warto zwykle skoncentrować się na kępach Śmiałka i Situ. W przypadku tych kęp wskazane jest odpowiednio zatrzymanie się i uklęknięcie, jeśli nie po prostu pełzanie. Istotne jest tu lekkie ukorzenie. Często łysiczki rosną tak głęboko w trawie, że nie pojawią się, dopóki kępa nie zostanie lekko "rozwarta". Oprócz w kępę warto też zajrzeć pod trawę, która opadła na ziemię.

Po znalezieniu na miejscu pierwszych łysiczek, powinieneś bardzo dokładnie sprawdzić najbliższe obszary. Bardzo typowe jest to, że grzyby rozprzestrzeniają się również na otaczającą strefę.

Garść zakazanych kluczy do świadomości.

Identyfikacja kandydata na grzyba do sfotografowania

Wygląd kapelusza łysiczki różni się znacznie w zależności od kilku różnych czynników. Z tego powodu, szczególnie w oczach początkującego, może przypominać go wiele innych gatunków grzybów. Kiedy desperacko chce się sfotografować tylko łysiczki, podobne cechy innych grzybów zaczynają się wyróżniać w oczach fotografa. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, czy znaleziony przez ciebie grzyb jest łysiczką, prawdopodobnie nią nie jest.

Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości,
czy znaleziony przez ciebie grzyb jest łysiczką,
prawdopodobnie nią nie jest.

Szukając i identyfikując grzyby, należy wykorzystać wszystkie zmysły. Zewnętrzna natura karpoforów może się bardzo różnić, więc poleganie na samym zmyśle wzroku może być zwodnicze. Z reguły rozpoznawanie nie powinno być nigdy pozostawione jednemu zmysłowi. Wielu bardziej doświadczonych fotografów magicznych grzybów przestrzega tej zasady niepostrzeżenie, eksperymentując nie tylko z obserwacją wyglądu grzyba, ale także sprawdzając palcami, cza ma błonkę na powierzchni.

Miejsce wzrostu jest kluczowym czynnikiem identyfikacji. Jeśli miejsce wzrostu zidentyfikowanego kandydata na grzyba nie jest jednym z typowych środowisk wzrostu wymienionych w tym przewodniku, i nie masz wcześniejszych doświadczeń z udaną identyfikacją łysiczki, grzyb do zidentyfikowania, najprawdopodobniej nie jest łysiczką.

Wygląd kapelusza łysiczki

Wygląd kapelusza łysiczki różni się bardzo w zależności od okazu, a także od etapu cyklu życia. Na początku może być łatwiej skupić się na osobnikach o klasycznych cechach, dopóki grzyb nie stanie się bardziej znany. Identyfikację ułatwia fakt, że zazwyczaj łysiczki rosną w grupach. Zatem identyfikacja nie musi być przeprowadzana na podstawie jednego okazu, bo zazwyczaj w miejscu wzrostu można znaleźć kilka osobników na różnych etapach rozwoju.

Kształt kapelusza
Kapelusz łysiczki ma kształt fasoli lub dzwonu kościelnego. Kapelusz ma 0,5-5 cm szerokości i 1-3 cm wysokości. Najbardziej charakterystyczną cechą jest wybrzuszenie centralne, czyli "sutek". Jednak istnieje również wiele innych gatunków grzybów, które mają podobnie podwyższony środek kapelusza. Sutek kapelusza łysiczki jest "ostrzejszy" i bardziej przypomina sutek niż u większości innych grzybów. Typowy okaz jest bardzo łatwy do zidentyfikowania. Z drugiej strony nie u wszystkich okazów bardzo wyraźnie widać sutek.

Inną ważną cechą związaną z kształtem kapelusza są skierowane do wewnątrz, nierówne krawędzie kapelusza, zwłaszcza u młodszych osobników. Blaszki kapelusza łysiczki nigdy nie wychodzą poza granice kapelusza.

U bardziej dojrzałych osobników kapelusz jest otwarty i ma bardziej stożkowaty kształt, podobny do parasola. Krawędzie są już często trochę postrzępione. U starszych osobników sutek nie jest już tak wydatny, jak u młodszych. Jednak kapelusz nie ma kształtu spodka ani półksiężyca. Czasami można znaleźć pojedyncze osobniki przejrzałe lub w inny sposób zdeformowane o takiej postaci, ale ich częstość występowania mieści się w zakresie promili.

Łysiczka ma powłokę, która wydaje się wilgotna, lepka i galaretowata. Powłoka również łatwo odpada. Może to być często używane jako pomoc w identyfikacji, jeśli w inny sposób nie masz pewności co do identyfikacji.

Kolor kapelusza
Kapelusz łysiczki zmienny od wilgoci - kolor kapelusze zmienia się w zależności od wilgotności. W przypadku młodych i świeżych grzybów górna powierzchnia kapelusza jest ciemnobrązowa lub zielonkawo-brązowa i lekko prześwitująca. Gęste blaszki zwykle nieco przeświecają przez kapelusz i wyglądają jak pionowe linie. Natomiast bardziej suche osobniki są w kolorze bardzo jasnego brązu, w kolorze gliny, i w ogóle nie są już przezroczyste. Również przejrzałe grzyby są wilgotne, ciemnobrązowe.

Zmienność wilgotności jest jedną z najlepszych cech charakterystycznych, gdy nauczysz się jej prawidłowo używać. W tych samych miejscach można znaleźć inne grzyby, które są świeże lub wilgotne, zbliżone kolorem do łysiczki, ale ich kolor często nie zmienia się tak samo pod wpływem wilgoci jak w przypadku łysiczki.

Jeśli świeży, ciemnobrązowy i przezroczysty grzyb zostanie zerwany z ziemi i wysuszony, zmieni kolor na jasnobrązowy w ciągu kilku godzin. Podobnie, jeśli okaz, który już nieco wysechł, zostanie umieszczony w wodzie, ponownie stanie się ciemnobrązowy. Należy jednak pamiętać, że zbieranie magicznych grzybów jest przestępstwem w świetle obowiązującego prawa.

Pod względem koloru inną cechą ogólną są zarodniki przyciemniające dolną krawędź kapelusza. Pył zarodników łysiczki jest fioletowo-brązowy.

Blaszki
Zwarte, wąskie blaszki są ciemnobrązowe lub oliwkowo-szare. Często mają również fioletowe zabarwienie z powodu fioletowych zarodników. U najmłodszych osobników kolor blaszek jest bardziej szary, ponieważ ich zarodniki nie są jeszcze dojrzałe.

Blaszki zbiegają ukośnie w dół od szczytu trzonu. Blaszki nigdy nie są ustawione pod kątem 90 stopni do trzonu.

Trzon
Trzon łysiczki jest długi i bardzo cienki: długość 4-10 cm i grubość 0,1-0,3 cm.

Trzon jest często lekko wygięty lub zakrzywiony, rzadziej prosty. Struktura trzonu jest gładka i dość elastyczna. Nie złamie się ani nie pęknie od najmniejszego dotyku - to dobra cecha, bo pod tym względem trzon łysiczki różni się od kilku innych gatunków grzybów, które są do niej podobne.

Kolor trzonu jest jasnobrązowy, a nie biały, żółty, pomarańczowy lub fioletowy. Kolor ciemnieje w kierunku podstawy. W stanie wilgotnym kolor trzonu jest trochę ciemnobrązowy.

Większość innych gatunków magicznych grzybów ma tzw. "niebieszczenie" lub niebieskawą reakcję psylocyny, uważane za jedną z najlepszych cech charakterystycznych. Reakcja niebieszczenia oznacza, że w miejscu uszkodzenia grzyba kolor zmienia się na niebieskawy. Zjawisko to występuje tylko u podstawy łysiczki, gdy grzyb jest zbierany i z ziemi wychodzi mała ilość grzybni na trzonie. Jednak fotograf magicznych grzybów, przestrzegający Ustawy o zakazie, nie zbiera grzybów, które fotografuje, więc niebieszczenie jest nieco mniej powszechną metodą identyfikacji.

W trzonie jest wąski, trudny do zauważenia, otwór.

Zapach
Zapach łysiczki jest słaby. Bardziej doświadczeni fotografowie również nauczą się wykorzystywać zapach jako kryterium rozpoznawania, ale dla początkującego zmysł węchu nie jest niezbędny do identyfikacji.

Smak
Wszystkie grzyby rosnące w Finlandii - nawet Muchomora jadowitego - można skosztować, biorąc mały kawałek do ust, o ile wypluje się natychmiast po spróbowaniu. Żaden fiński grzyb nie jest tak toksyczny, że stanowi zagrożenie.

Smak łysiczki jest bardzo łagodny, lekko grzybowy.

Identyfikacja na różnych etapach cyklu życia

Wpływ etapu cyklu życia i poziomu wilgotności na wygląd grzyba jest jedną z najważniejszych rzeczy, które początkujący powinien zrozumieć podczas dokonywania identyfikacji.

W Internecie jest ogromna liczba zdjęć łysiczek lancetowatych. Na tych fotografiach jest bardzo wiele grzybów różniących się wyglądem, mimo że wszystkie są łysiczkami. Dla początkującego może to być bardzo zagmatwane, a szczególnie zwiększa ryzyko "fałszywych alarmów". Właściwie rozumiana, zarówno zmienność wilgotności, jak i zmiany w wyglądzie w ciągu kilku dni życia, nawet ułatwiają identyfikację grzybów. Łysiczki rosną zwykle w skupiskach - najczęściej na tym samym siedlisku można spotkać osobniki na różnych etapach rozwoju. Znacznie bardziej wiarygodnej identyfikacji można dokonać na podstawie osobnika grzyba na kilku etapach jego cyklu życiowego niż na podstawie pojedynczego osobnika.

Wpływ etapu cyklu życia i poziomu wilgotności na wygląd grzyba jest jedną z najważniejszych rzeczy, które początkujący powinien zrozumieć podczas dokonywania identyfikacji.

Młody grzyb
Młode osobniki grzybów są często najtrudniejsze do zidentyfikowania, ponieważ cechy najbardziej charakterystyczne dla łysiczek nie są jeszcze wyraźnie widoczne. U najmłodszych osobników sutek albo w ogóle nie jest widoczny, albo odstaje tylko nieznacznie. Z drugiej strony, czubek kapelusza często wydaje się "świecić" bardziej przeświecająco niż reszta kapelusza. Młode osobniki są jaśniejsze niż ich starsi rówieśnicy, a krawędzie ich kapeluszy jeszcze nie pociemniały od zarodników. Najmłodsze grzyby są prawie zawsze wilgotne, po prostu dlatego, że nowe grzyby rosną szczególnie po deszczach.

Dorosły grzyb
Wygląd dorosłego grzyba jest najbliższy wyglądowi "typowego osobnika", w którym wyraźnie wyróżnia się najbardziej charakterystyczne cechy łysiczki:

• Kapelusz z sutkiem na górze
• Dolna krawędź pociemniała od zarodników i lekko skierowana do wewnątrz

Dorosły grzyb często miał również czas na lekkie wyschnięcie, dzięki czemu półprzezroczysty, ciemnobrązowy kolor zmienił się w żółtawo-piaskowo-brązowy.

Stary grzyb
Stare okazy grzybów to często te, które krótkowzroczny fotograf spotyka po raz pierwszy, ponieważ zdążyły urosnąć i wyraźnie wyróżniają się w kępach traw. Kapelusz łysiczki, zbliżającej się do końca swego cyklu życia, zwykle otwiera się, tak że może znacznie różnić się wyglądem od typowego osobnika. Kształt kapelusza można opisać jako łagodny stożek lub parasol. Dolne krawędzie kapelusza nie są już zagięte do wewnątrz i często są już trochę postrzępione. Niektóre łysiczki mogą być już prawie "zgniłe", w takim przypadku identyfikacja osobnika musi odbywać się głównie na podstawie kształtu i elastyczności trzonu. Stare osobniki grzybów, gdy są wilgotne, często mają nieco ciemniejszy kolor niż osobniki młodsze. Jednak po wyschnięciu mają również znajomy piaskowo-brązowy odcień.

Uwierzytelnianie identyfikacji

W miarę zdobywania doświadczenia wkrótce będziesz w stanie całkowicie samodzielnie je rozpoznawać. Jednak szczególnie w zakresie identyfikacji pierwszych osobników warto zwrócić się o pomoc do ekspertów. Strona psilosybiini.info oferuje dobrowolną usługę identyfikacji grzybów. Podobną usługę można również znaleźć na międzynarodowej stronie shroomery.org. Przesyłając jedno lub więcej zdjęć grzyba w jego środowisku naturalnym. Zazwyczaj otrzymasz odpowiedź eksperta w ciągu kilku godzin lub najpóźniej w ciągu jednego dnia. Identyfikacja jest łatwiejsza, jeśli zrobisz zdjęcia grzybów z bliska pod kilkoma różnymi kątami (najlepiej również z góry i z dołu) i obejrzysz siedlisko. Powinieneś również przeczytać instrukcje na forum psilosybiini.info, aby uzyskać informacje dotyczące przesyłania wniosków o identyfikację przed przesłaniem zdjęć. [W Polsce można to zrobić na www.psilosophy.info/forum/ lub na www.hyperreal.info/talk/]

W najlepszym przypadku łysiczki są wyraźnie widoczne w środku kępy trawy. Często jednak trawę trzeba nieco rozchylić, zanim pojawią się grzyby. Wytrwałość jest nagradzana.
Aby spotkać Boga, czasem trzeba trochę przyklęknąć.
Zdjęcie: Knarkkorven

Bardzo młode kapelusze łysiczki.
Zdjęcie: Knarkkorven

Młodsze, wilgotne kapelusze łysiczek lancetowatych. Błyszcząca, półprzezroczysta brodawka. Zwróć uwagę na ciemnobrązowy kolor, a także nierówną dolną krawędź przyciemnioną przez zarodniki.
Zdjęcie: Knarkkorven

Kapelusz po lewej zdążył trochę wyschnąć u góry. Dolna część kapelusza jest wilgotniejsza i widać przez nią gęste blaszki.
Kapelusz z prawej strony ma również przezroczysty sutek.
Górna część trzonu ma już pewne przebarwienia od zarodników.
Typowe osobniki dorosłe, które wyraźnie ukazują wpływ wilgoci na kolor grzybów.
Zdjęcie: Aeon

Dojrzalsze kapelusze łysiczek.
Zwróć uwagę na bardziej stożkowy kształt łysiczki w kształcie parasola, a także postrzępione dolne krawędzie.
Zdjęcie: Knarkkorven

Nawet u starszych osobników kapelusz po wyschnięciu jest jasnobrązowy.
Zdjęcie: Knarkkorven

Robiąc zdjęcia np. telefonem komórkowym, należy pamiętać, że tzw. współrzędne GPS miejsca wykonania zdjęcia mogą być przechowywane w metadanych. Nawiasem mówiąc, to samo w sobie nie ma znaczenia, ale niektórzy fotografowie nie chcą ujawniać innym swoich najpopularniejszych miejsc fotografowania. Instrukcje i narzędzia do usuwania tych informacji identyfikacyjnych z obrazków można również znaleźć na forum psilosybiini.info.

Pamiętaj jednak, aby unikać niepotrzebnego obciążania usługi identyfikacji grzybów, obrazami, które prawie na pewno nie pokazują łysiczek. Podstawowym celem usługi jest zapobieganie przypadkowemu sfotografowaniu przez fotografa niewłaściwego gatunku grzyba, wyobrażającego sobie, że są to łysiczki. Nie jest przeznaczona, aby początkujący fotograf grzybów magicznych fotografował wszystkie napotkane grzyby przypominające łysiczkę i dopytywał usługę identyfikacyjną "co to za grzyb?" W przypadku próśb odnośnie identyfikacji innych grzybów można znaleźć inne usługi identyfikacyjne. Dlatego do usługi identyfikacji psilosybiini.info przesyłaj tylko zdjęcia, które sam uważasz najprawdopodobniej za łysiczki, ale nadal chcesz ostatecznego potwierdzenia.

Identyfikacja jest ważna tylko z uwagi na fotografowanie - nie chcemy fotografować niewłaściwych grzybów. Jednak szczególnie ważne jest zidentyfikowanie grzybów, mogących skończyć na użytku duchowym lub medycznym. UWAGA! W obecnym fińskim prawie narkotykowym, grzyby magiczne definiuje się jako narkotyki, których pozyskiwanie, uprawa, posiadanie i używanie jest surowo zabronione.

Złamanie prawa może zaprowadzić cię do więzienia, ale jedząc niewłaściwe grzyby, możesz skończyć w grobie lub do końca życia być podłączonym do maszyny do dializy.

NIGDY NIE JEDZ GRZYBÓW, KTÓRYCH NIE JESTEŚ W STANIE ZIDENTYFIKOWAĆ ZE 100% PEWNOŚCIĄ!

Grzyby przypominające łysiczki

Początkujący myślą czasem o łysiczkach jak o najwspanialszych grzybach na najwspanialszych terenach. Niezliczone grzyby rosnące w Finlandii mają te same cechy, co łysiczki lancetowate. Jednak kilka gatunków grzybów, które często występują w tych samych środowiskach rozwoju, dotyczy większości "fałszywie pozytywnych" identyfikacji.

• Kołpaczek, w szczególności Kołpaczek mierzwiowy (Panaeolus sphinctrinus), Kołpaczek ostrowierzchołkowy (Panaeolus acuminatus) i Kołpaczek szorstkozarodnikowy (Panaeolina foenisecii)
• Stożkówka, na przykład Stożkówka delikatna (Conocybe tenera)
• Czernidłak (Coprinopsis acuminata)
• Łysiczka łajnowa (Stropharia semiglobata)

Na kolejnych stronach znajduje się kilka zdjęć, które ilustrują podobieństwa i różnice między tymi gatunkami grzybów w porównaniu z łysiczkami.

Czy rozpoznajesz Łysiczki lancetowate w tłumie?
Zdjęcie: Knarkkorven.
Od lewej do prawej: 4 szt. Kołpaczka (dwa z prawej, Kołpaczki mierzwiowe), 7 szt. Łysiczek łajnowych, 2 Łysiczki lancetowate, 7 szt. Stożkówek (skrajnie prawa Stożkówka delikatna).

Kołpaczek szorstkozarodnikowy (Panaeolina foenisecii) rośnie obficie na zwykłych przydomowych trawnikach.
Jest mylony zwłaszcza z Kołpaczkiem pośrednim, ale czasami także z łysiczką lancetowatą.

Czernidłak (Coprinopsis acuminata) ma podobny półprzezroczysty sutek jak Łysiczka lancetowata.

W górnym rzędzie po lewej stronie znajdują się trzy grupy Kołpaczków. Grupa po prawej stronie to Łysiczki lancetowate.
Dolny rząd od lewej: Kołpaczek oliwkowy, Stożkówka, gatunek niezidentyfikowany, Dzwonkówka, Wilgotnica.

Po lewej Kołpaczek oliwkowy, z prawej Łysiczka lancetowata.
Zdjęcie: Knarkkorven.

Szukaj odpowiednich grzybów.

Szukaj w odpowiednim czasie.

Szukaj we właściwych miejscach.

Szukaj uważnie.

KAPELUSZ	W kształcie dzwonu kościelnego lub czapki. U starszych osobników parasolka.	W kształcie spodka lub półksiężyca.
	Końcówka przypominająca sutek	Sutek występuje również u wielu innych gatunków grzybów.
	U młodych osobników krawędzie są skierowane do wewnątrz, często nierówne.
	Przyciemniona dolna krawędź od zarodników.
	Barwa ciemnobrązowa po zmoczeniu i półprzezroczysta, jasnobrązowa po wyschnięciu.	Nie zmienia koloru w zależności od wilgotności.
	Wilgotna, śluzowata błonka na kapeluszu.
BLASZKI	Zbiegają ukośnie w dół w kierunku krawędzi kapelusza.	Pod kątem 90 stopni do trzonu.
	Kolor brązowy.	Kolor pomarańczowy lub biały.
	Nie wychodzą poza granice kapelusza.	Widoczne poza krawędziami kapelusza.
TRZON	Cienki i elastyczny, kolor jasnobrązowy.	Ciemny lub fioletowy.
	Jeden zauważalny cienki otworek.	Wiele otworków w trzonie.
SIEDLISKO	Pastwisko, łąka lub stare pole siana. Pole golfowe lub wybieg dla zwierząt domowych.	Las lub pole uprawne. Łąka z dużą ilością kwiatów lub ziół.

Zbieranie, hodowla, posiadanie i spożywanie grzybów zawierających psilocybinę jest kryminalizowane według fińskiej ustawy narkotykowej.