psilocybinowy miketyzm ze szczególnym odniesieniem do panaeolus (pdf)
wersja pdf

zakładki

szukaj na psilosophy:  
   

Psilocybinowy miketyzm ze szczególnym odniesieniem do Panaeolus

(Psilocybian Mycetismus with Special Reference to Panaeolus)
by

Steven Hayden Pollock, M.D., M.S.*

Journal of Psychedelic Drugs

Vol. 8 (No. 1) Jan-Mar, 1976

© Steven Hayden Pollock

[ tłumaczenie: cjuchu ]
*Wydział Departamentu Farmakologii od Nadużywania Alkoholu i Leków, Uniwersytet Teksaskiego Ośrodka Badań w San Antonio, 7703 Floyd Curl Dr. San Antonio, Texas 78284.

Spis Tresci:
Sekwencja "osobliwych" przypadków
Panaeolowa chemio-taksonomia
Zjawisko niebieszczenia i inne metaboliczne rozważania
Współczesne stosowanie grzybów Panaeolus
Podróż poza ekstazę, granice psycho-mikologiczne
Podziękowania
Odnośniki

Steven Hayden Pollock. Zdjęcie Linda Deer.

Sekwencja "osobliwych" przypadków

Grzybowe upojenia były odnotowywane w całej historii. Pewien jedenastowieczny epizod z Japonii dotyczy rzekomo pewnych buddyjskich mniszek, które zabłądziły w lesie. Po zjedzeniu jakichś dziko rosnących grzybów, poczuły się zmuszone do tańca. Jacyś drwale, którzy również zabłądzili, pożywili się tym osobliwym grzybem i przyłączyli się do tańczących mniszek. Opowieść ta została przekazana w Konjaku Monogatori ("Opowieści z dawnych czasów") a legendarne grzyby stały się znane najpierw jako tańczące grzyby (maitake) a później jako śmiejące się grzyby (waraitake) (Sanford 1972; Wasson 1973). Choć tożsamość przyczynowego grzyba jest nieznana, Panaeolus papilionaceus (Fries) Quélet został zasugerowany jako jeden z możliwych kandydatów (Sanford 1972; Wasson 1973). Sanford (1972) odnotowuje, że Seichii w swym Genshoku Nibon kinrui zukan (Ikony japońskich grzybów), przytacza epizod z 1917 z artykułu z gazety:

Pan Taniguchi (lat 31), Pani Taniguchi (lat 35), oraz brat Pani Taniguchi, Buntsuke (lat 41), uraczyli się dwiema miskami zupy grzybowej, choć starsza Pani Taniguchi (lat 71) zjadła jedną miskę z jedynie dwoma lub trzema grzybami. Ledwie zjedli gdy najpierw Pani Taniguchi, a następnie Pan Taniguchi, zaczęli dziwnie się czuć. Pan Taniguchi udał się obok by poprosić kogoś o sprowadzenie lekarza. Gdy wrócił do domu stwierdził, że jego żona tańczy golusieńka, odgrywając wyimaginowaną shamisen, i śmiejąc się hałaśliwie. Gdy tak stał zdziwiony całą tą wrzawą, stwierdził, że on także wpadał w ten sam zwariowany stan. Starszy brat również zaczął ostatecznie szaleńczo tańczyć. Jednakże intoksykacja matki Taniguchiego była słabsza, i choć się zagmatwała, nigdy nie utraciła pełnej kontroli nad zmysłami. Powtarzała jednak w kółko te same słowa i udała się do każdego domu w sąsiedztwie przepraszając przez całą noc za "przygotowanie tak słabego posiłku" i dziękując każdemu za "stolerowanie go".

Dr Seichii był "w stanie uzyskać próbki zamieszanych w to grzybów i pewnie je zidentyfikować jako nie inne niż Panaeolus papilionaceus" (Sanford 1972).

W 1816, ubogi człowiek zebrał coś w Hyde Parku w Londynie, co uważał za zwykłe, powszechne pieczarki. Wkrótce po rozpoczęciu swego posiłku z duszonych grzybów, "został, stosując jego własne słowa, owładnięty zamgleniem lub mgłą przed oczami, lekkością i zawrotami głowy, z ogólnym drżeniem i nagłą utratą mocy - tak bardzo, że niemal spadł z krzesła; po tym nastąpiła utrata pamięci; zapomniał gdzie był, i wszystkie okoliczności swego przypadku". Później zauważono, że pacjent "bardzo cierpiał na zawroty głowy, i miał dużą skłonność do snu; jego puls był wolny i słaby". Grzyby zostały zidentyfikowane jako Agaricus campanulatus Linnaeus, przyczyna podobnego przypadku, o którym poinformowano w numerze Gentleman's Magazine z września 1815 (Glen 1816). A. campanulatus był później znany jako Panaeolus campanulatus (Fries ex Linnaeus) Quélet, a jego reputacja jako posiadającego właściwości uspokajające przetrwała do XX wieku (McIlvaine 1973). Tak więc Krieger (1911) podejrzewał ten gatunek o spowodowanie intoksykacji po spożyciu tego, co ofiara przypuszczała, że było Czernidłakiem kołpakowatym (Coprinus comatus). Panaeolus papilionaceus, w przeciwieństwie, zyskał dość odmienną reputację w Ameryce Północnej (McIlvaine 1973):

Widziałem, jak w kilku przypadkach wytwarza wesołość, oraz inne łagodne objawy intoksykacji, które szybko się kończyły, o małej reakcji. Lecz te same efekty widziałem przy stole po zjedzeniu konserwowanych brzoskwiń i konserwowanych śliwek, które sfermentowały. Wiele prób osobistych nie dało efektu. Próby na innych zależą od osoby. Grzyb zdaje się zawierać łagodny stymulator. Nie jest on niebezpieczny, lecz powinien być jedzony z rozwagą. Mając niewielkie rozmiary, i nie będąc gatunkiem obfitym, trudno uzyskać jego duże ilości. Umiarkowane ilości nie dają żadnego efektu.

W 1914, klasyczny przypadek psilocybinowego miketyzmu miał miejsce w Maine, po tym, jak Pan W., łasy mikofil w średnim wieku, "surowo umiarkowany w swych zwyczajach", i jego dorosła siostrzenica, spożyli grzyby (być może funt świeżej masy) usmażone na maśle, a które zidentyfikował jako motylkowy Panaeolus, tj. Panaeolus papilionaceus (Verrill 1914).

Następnie, powiedzmy około pół godziny po zjedzeniu, oboje mieliśmy nieprzeparty impuls do biegania i skakania, co swobodnie zrobiliśmy. Wkrótce oboje staliśmy się bardzo weseli, z nieprzepartym impulsem do śmiechu i niepohamowanego żartowania, a czasem prawie histerycznego. Śmiech mógł być kontrolowany jedynie z wielką trudnością; w tym samym czasie oddawaliśmy się ekstrawagancko żartowaniu i temu, co wydawało się nam zabawnymi lub dowcipnymi uwagami. Pan Y., który z nami był, powiedział, że niektóre żarty były udane; inne nie, lecz nie pamiętam jakie były.

Później podczas doznania Pan W.

miał bardzo niemiłą iluzję. Niezliczone ludzkie twarze, wszelkiego rodzaju i rozmiaru, lecz wszystkie odrażające, zdawały się wypełniać pokój i rozciągać bez liku na nieskończone odległości, choć wiele było blisko mnie ze wszystkich stron. Robiły grymasy, szybkie i straszne, i zniekształcały się, cały czas robiły się coraz ohydniejsze. Niektóre były do góry nogami.

Ejdetyczna obrazowość była bardzo wyraźna ponieważ

twarze pojawiały się we wszystkich rodzajach jasności a nawet intensywności kolorów - tak intensywnie, że mogłem jedynie porównać je do płomieni ognia, w kolorach czerwonych, purpurowych, zielonych i żółtych, jak fajerwerki.

Oczywista była również makropsja gdyż Pan W. czuł, że jego ciało "wydłuża się do sufitu ... jak magiczna fasola Jasia..." Wkrótce doświadczył, jak jego ciało opada do naturalnej wysokości. "Całe doznanie trwało sześć godzin. Nie nastąpiły żadne objawy chorobowe" (Verrill 1914).

W 1916, gatunek Panaeolus pojawił się w domu w Nowym Jorku i o dziwo został niepostrzeżenie spożyty wraz z handlową pieczarką. Murrill (1916), uważając ten "niebezpieczny" grzyb za nowy gatunek, oznaczył go Panaeolus venenosus Murrill. Wkrótce potem, Douglass (1917), chirurg, opisał doznanie wynikające po tym, jak jego pokojówka, jego żona i on sam zjedli trochę Panaeolus (określonego później przez Murrill jako Panaeolus semiglobatus Murrill nomen nudum) zebranego w grządce ogórków w Maine. Pomimo faktu, że Douglass próbował zarządzić dożylną morfinę i atropinę, stwierdził później, że "pilzatropina" (przyp. tłum. - pilz z niem. grzyb) zawarta w Panaeolus campanulatus, retirugis, semiglobatus, i venenosus wytwarzała objawy, które pochodziły "z wyłącznie pobudzonego systemu nerwowego" i "nie mógł pojąć, że pełen posiłek z tych grzybów mógł spowodować śmierć" (Douglass 1917). Nie przytoczywszy żadnych konkretnych przypadków i najwyraźniej nieświadom klasyfikacji grzyba jako trującego, zaproponowanej przez Douglass, Ford (1973), ukuł kategoryczny termin "Mycetismus Cerebralis" na to "osobliwe zatrucie" i jako odpowiedzialnych wymienił Panaeolus campanulatus oraz Panaeolus papilionaceus.

Raporty o przypadkowych zatruciach Panaeolus nie ograniczały się do Europy i USA. Na początku lat 1940 szereg takich intoksykacji miał miejsce w Australii. Panaeolus ovatus Cooke & Massee stał się znany jako "fungus histerii" gdyż pacjenci byli czasem przyjmowani do szpitala gdy zaczynali "odczuwać drętwienie w rękach i nogach, widzieć kolorowe światła i niemal popadać w histerię" (Trotter 1944). Jednego pacjenta zacytowano jak czuł się jakby "był na giętarce". Leczenie generalnie składało się z podania środka wymiotnego w rodzaju siarczanu cynku a hospitalizacja nigdy nie trwała dłużej niż noc.

W 1957, między pół do jednej godziny po zażyciu kilku małych grzybów zasiedlających łajno, poszkodowany zatruciem grzybowym w Bremen, w Niemczech, zaczął zauważać "błyski" przed oczyma. Nie powiodły się trzy próby zwymiotowania i poczuł się on słabo ze sporadycznym brakiem tchu. Był hospitalizowany i podano mu węgiel drzewny w czterech szklankach wody i zastrzyk apomorfiny by wywołać wymioty. Wykonano mu płukanie żołądka i podano dożylnie płyny. Po dwudniowym pobycie, wszystko było w porządku. Odpowiedzialny grzyb został później zidentyfikowany jako Panaeolus papilionaceus (Bull. ex Fr.) Quélet (von Neuhoff 1958).

W sierpniu 1965, udokumentowany został ważny przypadek z francuskiego obszaru śródziemnomorskiego (Heim; Hoffmann & Tscherter, 1966). Obejmował on kobietę i jej dwoje dzieci (w wieku 11 i 14 lat). Po zjedzeniu w niczym niepodejrzanego posiłku z Panaeolus cyanescens (Berkeley & Broome) Saccardo, matka doświadczyła przerażających halucynacji i była leczona płukaniem żołądka i środkami uspokajającymi. Podczas gdy starsze dziecko doświadczyło wzrokowych wzorców echa i było niezdolne do podniesienia się z fotela, młodsze miało konwulsje i straciło świadomość, wykazując tym samym "niezwykły neuropsychologiczny przejaw syndromu pobudzenia mózgu" (Pollock 1974).

Panaeolowa chemio-taksonomia

Na podstawie niektórych z poprzednich rzadkich raportów wskazujących na gatunki Panaeolus jako wywoływaczy miketyzmów mózgowych, sugestia Schultesa (1939; 1940), że Panaeolus campanulatus Linnaeus var. sphinctrinus (Fr.) Bresadola (uważany obecnie za odrębny gatunek, sphinctrinus) był teonanácatl Azteków wydaje się dość przekonująca. Jednakże badania etnobotaniczne Wassonów, Heima oraz innych współpracowników, sugerują, że to raczej gatunek Psilocybe, Stropharia cubensis Earle, i być może nawet Conocybe siligineoides Heim, a nie Panaeolus były stosowane w celach magiczno-religijnych (Heim, Wasson & Współpracownicy 1958). Guzmán (1959) nazwał również Panaeolus sphinctrinus "fałszywym" teonanácatl. Niemniej jednak, wyizolowanie krystalicznej psilocybiny z grzybów Panaeolus sphinctrinus (odmiana RP1) wyhodowanych na kompoście dowiodło z pewnością halucynogennego potencjału tego gatunku (Heim, Wasson & Współpracownicy 1958). Wkrótce potem, Hofmann, Heim & Tscherter (1963) nie byli w stanie uzasadnić swych wniosków poprzez analizę innych próbek Panaeolus sphinctrinus. Niestety w żadnym badaniu nie zostały przytoczone ani źródła egzemplarza ani referencyjne numery zielnikowe. Choć stwierdzono obecność serotoniny (5-hydroksytryptaminy) w karpoforach Panaeolus campanulatus (Fr.) Quélet - z Waszyngtonu i Idaho, Panaeolus foenisecii (Fr.) Kühner - z Waszyngtonu i Michigan, Panaeolus acuminatus (Schaeff. ex Fr.) Quélet - z Waszyngtonu, Panaeolus fontinalis Smith - z Michigan, Panaeolus semiovatus (Fr.) Lundell - z Michigan, Panaeolus subbalteatus (Berkeley & Broome) Saccardo - z Michigan, oraz Panaeolus texensis Tyler & Smith - z Teksasu; w egzemplarzach tych nie wykryto żadnych pochodnych 4-hydroksytryptaminy w rodzaju psylocyny (Wier & Tyler 1963; Tyler & Smith 1963). Późniejsze badania z argentyńskimi egzemplarzami Panaeolus sphinctrinus również ujawniły obecność serotoniny lecz nie pochodnych 4-hydroksytryptaminy (Tyler & Gröger 1964). Jedno było jasne - Panaeolus sphinctrinus był z pewnością "mistyfikatorem."

Zatem Ola'h (1970) przeprowadził systematyczne badanie rodzaju Panaeolus, analizując chemicznie różne próbki, na które składały się: a) dzikorosnące karpofory, grzybnia i karpofory otrzymane w kulturze; b) dzikorosnące karpofory i grzybnia; c) grzybnia i karpofory otrzymane w kulturze; lub d) tylko grzybnia. Badacz ten przeanalizował dwadzieścia trzy próbki Panaeolus sphinctrinus, z których dwadzieścia było z Quebecu a jedna była odmianą RP1, reaktywowaną z zarodników po siedmiu latach. Stwierdzono, że trzynaście próbek, wliczając grzybnię szczepu RP1, zawiera psylocynę a siedem z nich zawierało również psilocybinę. Chemicznie przebadano pięć próbek Panaeolus foenisecii (cztery z Quebecu i jedną z Paryża). Dwie z Quebecu zawierały zarówno psylocynę jak i psilocybinę, natomiast ta jedna z Paryża i jedna z dwóch innych próbek z Quebecu zawierały psylocynę. Z dziesięciu próbek Panaeolus fimicola (Fr.) Quélet, w pięciu stwierdzono zarówno psylocynę jak i psilocybinę. Wykazano, że próbka Panaeolus microsporus Ola'h & Cailleux wytwarza psylocynę lecz nie psilocybinę w karpoforach pochodzących z kultury, i żaden z tych związków nie został wykryty w grzybni. Cecha ta została przekazana dwóm kolejnym pokoleniom, również przebadanym. Próbka Panaeolus castaneifolius (Murr.) Smith z Quebecu zawierała psylocynę w karpoforach dzikorosnących, w grzybni oraz w karpoforach otrzymanych w kulturze, lecz psilocybina występowała jedynie w grzybni. Ten sam wzorzec został stwierdzony również w kolejnym pokoleniu tej próbki. Cztery próbki Panaeolus africanus Ola'h były zdolne do syntetyzowania psylocyny i psilocybiny w stadium grzybniowym a jedna z nich wykazała się wytwarzanie psylocyny w karpoforach z kultury. Z powodu tych nieprawidłowości w biosyntezie psylocyny i psilocybiny, Panaeolus africanus, castaneifolius, fimicola, foenisecii, microsporus, i sphinctrinus zostały zaklasyfikowane jako gatunki "psilocybinowe utajone" (Ola'h 1969; Ola'h 1970).

Stwierdzono, że próbka Panaeolus ater (Lange) Kühner & Romagnesi ze Wschodnich Indii, zawiera psylocynę i psilocybinę w grzybni i karpoforach otrzymanych w kulturze. Dzikorosnące karpofory nie zostały przebadane chemicznie a wnioski te były spójne w następnym pokoleniu. Cztery próbki Panaeolus cambodginiensis Ola'h & Heim, składające się z grzybni i owocników z kultury, zawierały zarówno psylocynę jak i psilocybinę. Oba z tych indoli zostały również wykryte w dzikich karpoforach, grzybni i karpoforach z kultury Panaeolus cyanescens (Berkeley & Broome) Saccardo z Menton, z Francji i z dodatkowego źródła. Ten sam wzorzec zaobserwowano również w następnym pokoleniu źródła śródziemnomorskiego. Ustalono, że próbka Panaeolus subbalteatus (Berkeley & Broome) Saccardo z Quebecu zawiera zarówno psylocynę jak i psilocybinę w dzikorosnących karpoforach i grzybni z kultury. Podobnie subbalteatus z Paryża syntetyzował w grzybni psylocynę i psilocybinę, i psylocyna została stwierdzona w dzikorosnących karpoforach tej próbki (nie przedstawiono danych o psilocybinie dla tych karpoforów). Ani psylocyna ani psilocybina nie mogły zostać wykryte w kulturach grzybni subbalteatus z dwóch innych źródeł, z których jedno jest Kolekcją Kultury Typu Amerykańskiego (American Type Culture Collection). Stwierdzono, że trzy próbki Panaeolus tropicalis Ola'h zawierają psylocynę i psilocybinę w dzikorosnących i wyhodowanych karpoforach i grzybni. W wyniku tego odkrycia, Ola'h (1969; 1970) umieścił Panaeolus ater, cambodginiensis, cyanescens, subbalteatus i tropicalis w kategorii otwarcie "psilocybowych".

Trzy próbki Panaeolus acuminatus (Schaeff. ex Fr.) Quéllet były negatywne dla psylocyny i psilocybiny. Siedem próbek Panaeolus campanulatus (Fr. ex L.) Quélet również stwierdzono jako negatywne dla psylocyny i psilocybiny. Jedna próbka Panaeolus leucophanes (Berkeley & Broome) Saccardo i jej następne pokolenie również nie zawierały psylocyny i psilocybiny. Grzybnia i wyhodowane karpofory dwóch próbek Panaeolus retirugis (Fr.) Quélet i ich następne pokolenia były negatywne dla psylocyny i psilocybiny tak jak jedna próbka Panaeolus semiovatus (Fr.) Lundell & Nannfeldt. Gatunki te zostały zatem zaklasyfikowane jako "niepsilocybinowe". Panaeolus fontinalis Smith, fraxinophilus Smith, guttulatus Bresadola oraz phalaenarum (Fr.) Quélet zostały również zaliczone jako "niepsilocybinowe" gdyż nie było raportów stwierdzających halucynogennych efektów tych gatunków (Ola'h 1969; Ola'h 1970).

Od ukończenia monografii Ola'ha, sprawozdano dodatkowe badania na temat chemii gatunków Panaeolus. Psilocybina została wykryta (0,08 procent suchej masy) we włoskiej kolekcji Panaeolus retirugis (Fiussello & Ceruti Scurti 1971-1972). Psilocybina została również wykryta we włoskich kolekcjach Panaeolus foenisecii (jedna z dwóch próbek), subbalteatus (jedna próbka) i campanulatus (jedna próbka) (Fiussello & Ceruti Scurti 1972). Ponadto w dwóch włoskich kolekcjach Panaeolus cyanescens wykryta została psylocyna, a w jednej z nich psilocybina (Fiussello & Ceruti Scurti 1972). Wykazano, że grzybnia i wyhodowane karpofory włoskiego Panaeolus subbalteatus są zdolne do wytwarzania psilocybiny (Ceruti Scurti, Fiussello & Jodice 1972). Jedna włoska kolekcja Panaeolus gutiulatus i Panaeolus sphinctrinus nie miała psilocybiny i psylocyny (Fiussello & Ceruti Scurti 1972) i indoli tych pozbawiona była kolekcja czechosłowackiego Panaeolus campanulatus (Semerdzieva & Nerud 1973). Wreszcie, dodatkową próbkę Panaeolus foenisecii z Quebecu odnotowano jako pozytywną na obecność psilocybiny, i choć próbkę karpoforów tego gatunku z Waszyngtonu określono jako pozbawioną psilocybiny, indol ten został wykryty w karpoforach foenisecii z Indiany (0,17 procent suchej masy) (Robbers, Tyler & Ola'h 1969).

Ponieważ Panaeolus venenosus był znany jedynie, czasem w wielkiej ilości, z budynków, w których uprawiano grzyby, w Nowym Jorku, "problem jego pochodzenia lub występowania w stanie dzikim" był nierozwiązany (Levine 1919). Panaeolus venenosus Murrill został określony jako konspecyficzny z Panaeolus subbalteatus (Berk. & Br.) Sacc. (Ola'h 1970; Singer & Smith 1958a), lecz prawdziwa tożsamość Panaeolus semiglobatus Murrill była tajemnicą. Pomimo faktu, że typowy materiał został opisany jako Campanularius semiglobatus Murrill z Nowego Jorku (rosnący na oborniku w 1910 w ogrodzie Murrilla) (Murrill 1911; Saccardo & Trotter 1925), i że gatunek ten został później przytoczony jako występujący w Wirginii (Murrill 1920), współcześni mikolodzy byli zdaje się nieświadomi tych raportów i zasugerowali, że sprawczym gatunkiem intoksykacji opisanej przez Douglassa (1912) mógł być nawet Stropharia (Heim 1958; Ola'h 1970; Tyler & Smith 1963). Typowy materiał został zatem uzyskany, przebadany mikroskopowo przez Ott i autora oraz oznaczony jako Panaeolus subbalteatus. Profesjonalna determinacja mikologiczna była wówczas uprzejmie zapewniona przez Guzmána twierdzącego, że Panaeolus semiglobatus jest konspecyficzny z Panaeolus subbalteatus. Choć Panaeolus subbalteatus może mieć odcień czerwieniejący (stąd został nawet raz opisany jako Panaeolus rufus Overholts), jest on dość zmienny kolorystycznie i morfologicznie (w jednym przypadku przytaczany nawet jako Panaeolus variabilis Overholts). Niektóre odmiany imitują Panaeolus papilionaceus. Choć różni autorzy nadal odnoszą się do tego "motylowego" Panaeolus jako do odrębnego gatunku (Ceruti Scurti & Bianco 1973; Guzmán 1972), Ola'h (1970) traktują papilionaceus za konspecyficzny z Panaeolus campanulatus. Pojedyncze przytoczenie psilocybiny u campanulatus przez Fuissello i Ceruti Scurti (1972) nie zostało jeszcze zweryfikowane i z pewnością możliwe jest, że kolekcja ta mogła zawierać więcej niż jeden gatunek. Zatem istnieje duże prawdopodobieństwo, że przynajmniej niektóre intoksykacje przypisywane do Panaeolus papilionaceus lub Panaeolus campanulatus były w rzeczywistości spowodowane subbalteatus lub innym blisko spokrewnionym gatunkiem, takim jak sphinctrinus.

Prawdziwa tożsamość Panaeolus ovatus Cooke & Massee pozostaje nieznana. Jedynymi badaczami, którzy przebadali ten problem zdają się być Aberdeen i Jones (1958), którzy twierdzą, że "szczegółowe badanie Panaeolus ovatus Cke. & Mass. ukazało, że jest on blisko spokrewniony, a być może identyczny z Anellaria sepulchralis (Berk.) Singer, który jest generalnie uważany za jadalny". Anellaria sepulchralis jest uważany przez Ola'h (1970) za identyczny z Panaeolus phalaenarum (Fries) Quélet, dla którego nie sprawozdano żadnych badań chemicznych. Możliwe, że Aberdeen i Jones zebrali raczej Panaeolus phalaenarum niż ovatus, gdyż phalaenarum był przytaczany z Australii w Grevillea jeszcze przed pierwotnym opisem ovatus (Cooke 1889). Nowszy opis ovatus według Clelanda (1934) jest wciąż niewystarczający pod względem szczegółów mikroskopowych by był użyteczny przy rozróżnianiu tych dwóch gatunków. Problem jest bardziej skomplikowany przez fakt, że Anellaria sepulchralis może być raczej konspecyficzny z Panaeolus antillarum (Fr.) Dennis niż z Panaeolus phalaenarum, jeśli te ostatnie gatunki są naprawdę odrębne (Guzmán 1972). Równie dobrze może być tak, że Panaeolus cyanescens był przyczyną przynajmniej niektórych z intoksykacji przypisanych do Panaeolus ovatus. Tak naprawdę dopiero całkiem niedawno zauważono obecność Panaeolus cyanescens w Australii (Hall 1973) i wiadomo teraz, że jest tam rozpowszechniony (Southcott 1974).

Biosynteza psylocyny i psilocybiny jest pośredniczona enzymatycznie i oczekuje się, że zaangażowane enzymy mają regulacje zarówno genetyczne jak i środowiskowe. Z ograniczonych danych dostępnych z opisów przypadków, badań chemicznych i rozważań metabolicznych dotyczących psylocyny (omówionych w następnym rozdziale), wynika, że częstotliwość genów zezwalających na biosyntezę psylocyny i psilocybiny u niektórych gatunków Panaeolus, takich jak foenisecii i sphinctrinus, może się znacząco zmieniać z populacji na populację, podczas gdy dla innych gatunków, takich jak cyanescens, kompleks alleli psilocybinowych zdaje się być względnie stabilny i spójny. Panaeolus długi czas był trudnym problemem dla taksonomów grzybowych i zgodnie z klasyfikacją według Ola'h (1970) są tu znaczne rozbieżności. Rodzaj jest w zasadzie podzielony na dwa podrodzaje: Eu-Panaeolus i Pseudo-Panaeolus. Lecz nawet u "prawdziwych" Panaeolus są gatunki bez pleurocystyd, takie jak "psilocybinowy" subbalteatus, "utajony psilocybinowy" sphinctrinus, oraz "niepsilocybinowy" acuminatus a także gatunki z tymi facjalnymi cystydami, jak "psilocybinowy" ater i "utajony psilocybinowy" fimicola. W "fałszywym" Panaeolus są gatunki w rodzaju "psilocybinowego" cyanescens, "utajonego psilocybinowego" foenisecii i "niepsilocybinowego" semiovatus.

Nowsza klasyfikacja Guzmána (1972) oparta na cechach mikroanatomicznych, uznaje cztery podrodzaje. Niemniej jednak klasyfikacja chemotaksonomiczna, może mieć większą użyteczność w świetle współczesnego zainteresowania grzybami psychoaktywnymi. Proponuje się zatem, by gatunki Panaeolus, zdolne do syntetyzowania psylocyny i/lub psilocybiny były uważane za należące do Sekcji Copeladia Pollock, sectio nov. rodzaju Panaeolus (Fries) Quélet. Sekcja ta obejmuje gatunki o różnych prawdopodobieństwach posiadania tych pochodnych 4-hydroksytryptaminy: a) wysokie prawdopodobieństwo - cyanescens (Berkeley & Broome) Saccardo, cambodginiensis Ola'h & Heim i tropicalis Ola'h; b) pośrednie prawdopodobieństwo - subbalteatus (Berkeley & Broome) Saccardo i ater (Lange) Kühner & Romagnesi; oraz c) niskie do umiarkowanego prawdopodobieństwo - africanus Ola'h, castaneifolius (Murrill) Smith, fimicola (Fries) Quélet, foenisecii (Fries) Kühner, microsporus Ola'h & Cailleux, sphinctrinus (Fries) Quélet, retirugis (Fries) Quélet i campanulatus (Fries ex Linnaeus) Quélet. Gatunki o wysokim prawdopodobieństwie posiadania halucynogenów z 4-podstawionym indolem obejmują podrodzaj Guzmána Copelandia, podczas gdy te, które zdają się mieć "pośrednie" prawdopodobieństwo zawierania tych związków przypadają na jego podrodzaj Panaeolus. Te o niskim do umiarkowanego prawdopodobieństwie wytwarzania składników halucynogennych znajdują się w Guzmána podrodzaju Anellaria (africanus), Panaeolina (foenisecii) oraz Panaeolus. Należy się spodziewać, że gatunki ujęte w Sekcji Copelandia, mają bardzo niskie lub nieznane prawdopodobieństwo wytwarzania 4-podstawionych indoli.

Zjawisko niebieszczenia i inne metaboliczne rozważania

"Niebieski kolor sklerocji i podstawy pojedynczego egzemplarza" Panaeolus subbalteatus okazał się "mieć tę samą naturę co niebieszczenie Copelandia cyanescens (Berk. & Br.) Sing." (Panaeolus cyanescens) "i niebieszczenie Psilocybe" (Singer & Smith 1958a). Tak więc Singer i Smith przypuścili:

Jeśli przypuszczenie to jest poprawne, musi stać się jasne, że istnieć musi bezpośredni lub pośredni związek między zdolnością gatunku do niebieszczenia a jego zdolnością do powodowania miketyzmu mózgowego. Na podstawie tej hipotezy możliwe jest w rzeczywistości przewidzenie, który rodzaj i gatunek mogą być istotne dla badań nad miketyzmem mózgowym z rodzaju reprezentowanego przez Panaeolus subaltetus [sic] i Psilocybe caerulescens.

Wygląda na to, że Guzmán mógł przyczynić się do powstania tej hipotezy niebieszczenia, gdyż Singer (1958) zrelacjonował, "że istnieją Psathyrella i copelandie z Santa Cruz, o których Guzmán, który je tam zbierał, skłonny jest myśleć, że mogą być halucynogenne". Natomiast Psathyrella sepulchralis Singer, Smith & Guzmán nie niebieszczy i był prawdopodobnie mylony przez niektórych Zapoteków z Psilocybe zapotecorum (Singer, Smith & Guzmán 1958). Singer (1962) zaczął wkrótce odnosić się do Copelandia (Panaeolus cyanescens), zacieklej niebieskiego, jako do "najwyraźniej halucynogennego".

Chociaż reakcja niebieszczenia nie została przebadana u grzybów halucynogennych per se, wiele badań rzuciło światło na to zjawisko. Blaschko i Levine (1960a) stwierdzili że płaty skrzelowe Omułka jadalnego Mytilus edulis Linnaeus posiadają enzym, który łatwo przekształca psylocynę w niebieski produkt przy zużyciu tlenu. Reakcja ta zachodzi szybciej z psylocyną (4-OH-N,N-DMT) niż z albo jej 6-hydroksy izomerem albo 5-hydroksy izomerem, bufoteniną. Ponieważ wiadomo było, że enzym z Bivalve molluscs i ceruloplazmina, oksydaza plazmy ssaczej zawierająca miedź, może wykorzystywać 5-hydroksytryptaminę (serotoninę) jako substrat, Blaschko i Levine (1960b) przeprowadzili badanie porównawcze. Zarówno enzym z Mytilus jak i ceruloplazmina z plazmy świni konwertują psylocynę i 4-hydroksytryptaminę do produktu niebieskiego, podczas gdy bufotenina i jej 6-hydroksy analog a także serotonina, 6-hydroksytryptamina i 7-hydroksytryptamina są utleniane do barwników brązowych. Zauważono także pewne ważne różnice w tych dwóch układach enzymatycznych. Na przykład, gdy enzym z małży mógł wykorzystywać również 4,5 i 7-hydroksytryptofan (ten pierwszy daje niebieski pigment a ten drugi dwa pigmenty brązowe), aminokwasy te nie były odpowiednimi substratami dla ceruloplazminy borowika.

Gdy Horita i Weber (1961a) badali defosforylację psilocybiny przez fosfatazę alkaliczną różnych tkanek ssaków, odkryli, że w ich niektórych preparatach, zwłaszcza serca i nerek, uwolniona psylocyna była utleniana tak szybko do niebieskiego metabolitu, że nie byli w stanie zmierzyć powstawania psylocyny. W badaniach inhibitorów i tkankowego rozkładu aktywności oksydazy, byli w stanie wywnioskować, że monoaminooksydaza, bardzo ważny enzym w metabolizmie serotoniny i dopaminy, nie była enzymem działającym na psylocynę.

Weber i Horita (1963) ustalili następnie, że oksydaza cytochromu, enzym mitochondrialny, jest odpowiedzialny za szybkie utlenianie psylocyny przez homogenaty tkankowe. Stosując preparat z oksydazy cytochromowej otrzymanej z serca świni, badacze ci stwierdzili, że choć psylocyna jest utleniana do ciemnoniebieskiego produktu a syntetyczny halucynogen 4-hydroksy-N,N-dietylotryptamina do niebieskawo zielonego metabolitu, 4-hydroksytryptamina staje się czarnawo brązowym pigmentem. Bufotenina, 5-hydroksytryptamina i 5-hydroksytryptofan są przekształcane na związki brązowe. Ponadto, "4-hydroksyindole niezmiennie są lepszymi substratami dla oksydazy cytochromu niż 5-hydroksyindole" (Weber & Horita 1963).

Kalberer, Kreis & Rutschmann (1962) zsyntetyzowali psylocynę-C14 i przebadali jej metabolizm in vivo u szczurów. Po doustnym lub dożylnym podaniu 10 mg/kg psylocyny, przynajmniej 80 procent napromieniowanej psylocyny zostało wydalone podczas pierwszych 24 godzin. Około 25 procent psylocyny przeszło niezmienione do moczu a tylko około 4 procent uległo demetylacji i dalszej utleniającej deaminacji do kwasu 4-hydroksyindolooctowego. Największą częścią metabolitów moczowych były niezidentyfikowane nieglukuronidowe substancje hydrofilowe.

Badania in vitro z oczyszczoną cielęcą fosfatazą jelitową i homogenatami mózgu, serca, nerek, wątroby i jelita cienkiego różnych gatunków ssaków wykazały, że psilocybina jest doskonałym substratem dla fosfatazy alkalicznej (Horita & Weber 1961b). Dodatkowe badania wykazały, że psilocybina jest szybko defosforylowana in vivo u myszy (Horita & Weber 1962). Ponadto, wstępne potraktowanie β-glicerofosforanem, konkurencyjnym substratem dla fosfatazy alkalicznej, nie tylko zmniejszyło stężenia tkankowe psylocyny lecz także "zredukowało intensywność reakcji w porównaniu do normalnej myszy potraktowanej psilocybiną (Horita & Weber 1962). Równoległe pomiary tkankowych stężeń psilocybiny nie były podejmowane z powodu braku odpowiedniej próby (Horita 1975). Jako główne objawy reakcji psilocybinowej u myszy została odnotowana depresja, egzoftalmia, piloerekcja, i pewna ataksja tylnych kończyn. Badania te, wraz z pewnymi obserwacjami pomocniczymi, takimi jak lipidowa rozpuszczalność psylocyny były większe niż dla psilocybiny, wyraźnie sugerując, że psylocyna jest farmakologicznie aktywną metaboliczną formą psilocybiny (Horita 1963).

Powracając do zjawiska niebieszczenia, Gilmour i O'Brien (1967) zauważyli, że podfrakcja mitochondriów szczurzego mózgu wytworzyła ciemnoniebieski kolor w obecności psilocybiny przy przedłużonej inkubacji i że nie był potrzebny tlen. Wynikało to, jak podkreślił Levine (1967), z działania fosfatazy uwalniającej psylocynę i z dalszego utleniania przez obecność jonów żelaza, gdyż wśród innych rozważań, chelatujący środek EDTA wyraźnie hamował wytwarzanie koloru niebieskiego. Bocks (1967a) odkrył, że oksydaza para-difenolowa (lakkaza) otrzymana z grzyba Polyporus versicolor jest w stanie utlenić psylocynę do produktu niebieskiego, który ma podobne pasmo ultrafioletowe do związku otrzymanego z utlenienia psylocyny chlorkiem żelaza.

Lakkazy, po raz pierwszy wyizolowane z drzew lakowych i odpowiedzialne za czernienie soków drzewa lakowego, posiadają pewne właściwości podobne do ceruloplazminy ("lakkazy zwierzęcej"). Na przykład, zawierają miedź i podzielają wiele substratów takich jak para-fenylenodiamina i hydrochinon (Peisach & Levine 1965). Niezwykle stabilna lakkaza została wyizolowana z grzyba znanego jako Gołąbek śmierdzący (Russula foetens) (Gregg & Miller 1940). Oprócz działania na substraty zwyczajowe, wykazano, że enzym z tego Gołąbka katalizuje utlenianie soli nieorganicznej, żelazocyjanku potasu (Gregg & Miller 1940). Lakkaza jest zasadniczo oksydazą para-difenolową w przeciwieństwie do zawierającego miedź kompleksu fenolazy (tyrozynazy), która nie tylko jest odpowiedzialna za orto-hydroksylację fenoli lecz jest także oksydazą orto-difenolową (Mason 1955). Ponadto, oksydazy para-difenolowe są niebieskimi białkami miedziowymi, w których nastąpiła zmiana wartościowości miedzi z 2+ na 1+ podczas utleniania substratów, podczas gdy oksydazy orto-difenolowe są bezbarwne z miedzią pozostającą z wartością 1+ a zatem sugerują inny mechanizm działania (Bocks 1967b). Niemniej jednak, istnieje pewne nakładanie specyficzności substratu. Lakkaza z Gołąbka jako przykład może utleniać katechol "niemal w tym samym stopniu co p-fenylenodiamina i hydrochinon " (Gregg & Miller 1940). Para-krezol i katechol były rutynowo stosowane do mierzenia aerobowego utleniania monowodorotlenowych i o-dwuwodorotlenowych fenoli przez tyrozynazę. Warto zauważyć, że te dwie aktywności zostały częściowo rozdzielone w preparatach enzymatycznych pochodzących od powszechnego handlowego grzyba jadalnego (Adams & Nelson 1938; Mallette & Dawson 1949; Mallette et al. 1948) (Psalliota campestris jak zwykł być nazywany w Europie oraz Agaricus bisporus jak jest obecnie nazywany zazwyczaj w Amerykach).

Ponadto wykazano, że grzybniowy wyciąg z grzybów handlowych katalizuje utlenianie p-fenylenodiaminy z około dwukrotnie większą prędkością niż katechol, i wyciąg z karpoforów tego grzyba utleniał katechol ale nie p-fenylenodiaminę. Ryzomorfy ("pasma strzępek, które przenoszą substancje z wchłaniającej grzybni do owocników") katalizują utlenianie zarówno p-fenylenodiaminy jak i katecholu, tego ostatniego gwałtowniej (Lindeberg 1950). Sugerowano, że utlenianie katecholu było częściowo spowodowane lakkazą a częściowo polifenolooksydazą (tyrozynazą). Zatem grzybnia może wytwarzać lakkazę a karpofory tyrozynazę, "podczas gdy w ryzomorfach tworzy się mieszanka obu enzymów" (Lindeberg 1950).

Dobrze wiadomo, że niezwykłe brązowienie występuje w miąższu pewnych dojrzałych owoców (takich jak jabłka, śliwki i awokado) oraz niektórych warzywach (takich jak bakłażan) jak również w strzępkach grzybów po uszkodzeniu podczas zbierania, przechowywania lub przygotowywania na stół. To szybkie brązowienie zdaje się wynikać z utleniania endogennych fenoli katalizowanych przez enzymy o aktywności lakkazy i fenolazy, lecz inne enzymy, w rodzaju peroksydaz i katalaz, wymagające do aktywności obecności nadtlenku wodoru, mogą się również przyczyniać (Mason 1955). Reakcja niebieszczenia jest najprawdopodobniej pośredniczona przez te same enzymy.

Singer (1948) pierwszy zauważył, że reakcja niebieszczenia Stropharia cubensis Earle mogła być zwiększona przez zastosowanie metolu (para-metyloaminofenolu). Później stwierdził, że "cechą chemiczną, która towarzyszy zjawisku niebieszczenia jest to, że po metolu, który daje stałą zdecydowanie pozytywną reakcję z kontekstem trzonu u niebieszczących psilocybe, staje się ciemno purpurowy po kilku minutach" (Singer 1958). Choć "test metolowy" został później spopularyzowany do szybkiej identyfikacji grzybów psilocybinowych (Enos 1970), jest on całkowicie niespecyficzny. Zaaplikowałem małe alikwoty świeżo nasyconego roztworu siarczanu p-metyloaminofeolu na wycinki brązowych i białych odmian handlowego Agaricus bisporus i zauważyłem szybkie powstanie fioletowego zabarwienia. Równoczesny eksperyment przeprowadzono stosując siarczan p-aminofenolu, który niezwłocznie wytwarzał ciemnobrązowe zabarwienie. Po około 5-10 minutach można było zauważyć fioletowy odcień na tych pociemniałych częściach grzyba. Oba związki ostatecznie wytworzyły czarnawobrązowe odbarwienie. Kontrolne brązowieją bardzo powoli a kolor nie jest tak intensywny. Para-aminofenol jest znanym substratem lakkazy (Peisach & Levine 1965) a p-metyloaminofenol musi również służyć za substrat dla takich fenolowych oksydaz.

Współczesne stosowanie grzybów Panaeolus

Rekreacyjne i duchowe stosowanie grzybów psilocybinowych stało się ogólnoświatowym zjawiskiem transkulturowym (Pollock 1975). Chociaż zebrano wiele nowych informacji o stosowaniu niebieszczącego gatunku Stropharia i jasnoniebieskiego Psilocybe, niniejsze omówienie skoncentruje się głównie na Panaeolus.

Najpowszechniej wykorzystywanym Panaeolus zdaje się być koprofilny Panaeolus cyanescens. Ten przeważnie tropikalny gatunek, zwany popularnie "copelandia" i pierwotnie opisany z Cejlonu, jest również znany z Filipin (Copelandia papilionacea sensu Bresadola), Indonezji, Australii, Kambodży, Republiki Malgaskiej, Florydy (Campanularius westii Murrill), Meksyku, Jamajki (Panaeolus anomalus [Murrill] Sacc. & Trott.), Hawajów, Brazylii, Boliwii a nawet z tak daleka na północ jak Francja i Włochy. Autor otrzymał komunikację osobistą sugerującą stosowanie tego gatunku w Chiapas, gdzie Panaeolus cyanescens jest powszechnym gatunkiem psilocybinowym. Na jesieni 1972 roku, stało się oczywiste dla studentów koledżu, że grzyby psilocybinowe występowały obficie na Florydzie (Kimbrough 1975) a ustne historie opowiadały o imprezach bractwowych z koszami pełnymi magicznych grzybów. Dzięki powszechnej renomie, że "Gainesville jest Kingsville" dla grzybów psilocybinowych, jest całkowicie możliwe, że niektórzy mikofadzy kosztowali Panaeolus cyanescens oprócz wszechobecnego Stropharia cubensis Earle. W 1972, stosowanie tego niebieszczącego Panaeolus stało się dobrze ugruntowane na Wyspach Hawajskich (Pollock 1974) i wygląda na to, że inne grzyby psychoaktywne mogły również od czasu do czasu być tam wykorzystywane. Na przykład, Panaeolus tropicalis, gatunek sprawozdawany na łajnie bydła i dzikich zwierząt z Kambodży, Republiki Afryki Środkowej i Meksyku, został obecnie również zidentyfikowany na Hawajach (Rhoades 1975). Podczas ostatnich badań polowych na Północnozachodnim Wybrzeżu Pacyfiku, doszło do uwagi autora, że kilka lat temu przedsiębiorcy na Hawajach wyeksportowali jakieś małe psilocybinowe grzyby (prawdopodobnie Panaeolus) w suchym lodzie na niecierpliwie oczekujący rynek uliczny Kalifornii. Zdaje się, że ten psychotropowy towar zepsuł się i stracił aktywność z powodu opóźnień w rozładunku i dystrybucji. Choć wiedza, że suszenie jest najlepszym sposobem zakonserwowania tych grzybów nie dotarła generalnie do opinii publicznej, wiedza ludowa, że grzyby mogą być przechowywane przez krótkie okresy czasu w miodzie była dostępna na Hawajach i gdzie indziej. Zatem grzyby były rzekomo eksportowane w miodzie z zadowalającymi rezultatami, z wyjątkiem być może smaku, który był dość niemiły dla konsumenta, od którego została wydobyta ta informacja.

Bali w Indonezji zyskało ogólnoświatową reputację jako raj egzotycznego grzyba. Prawie trzy lata temu była pracowniczka Korpusu Pokoju, która wybrała się w podróż na Bali opowiedziała autorowi swoje doznanie po omlecie z psychedelicznego grzyba, grzyby zostały zamówione od rodowitego dziecka na plaży. Choć Heim (1973) podejrzewał stosowanie na Bali Panaeolus cyanescens po raporcie od holenderskiego korespondenta, nie były dostępne żadne okazy. Ostatnio jednakże do Meksyku dotarła próbka z Bali zawierająca karpofory jeszcze niezidentyfikowanego gatunku Conocybe oraz Panaeolus cyanescens (Ott 1975). Karaiby również stały się dość grzybowym Elizjum. Na przykład na Jamajce, mieszkańcy wyspy chętnie zbierają i suszą magiczne grzyby do zaparzania w pysznych herbatach na własny użytek i na sprzedaż mikofilnym turystom. Jednym ze stosowanych gatunków jest z pewnością Panaeolus cyanescens.

"Copelandie" są obecnie często zbierane, stosowane a czasem nawet sprzedawane dla ich efektów psychedelicznych w Australii, gdzie użytkownicy nazywają je "blue meanies" (Southcott 1974). Nazwa ta może odnosić się nie tylko do ich niebieszczenia, lecz także do ich potencji. Mówiono, "że około sześciu blue meanies wystarczało na dobrą podróż, i czasem były jedzone bezpośrednio lub w curry, etc." (Southcott 1974). Przytoczono sprawę, w której siedemnastoletnia kobieta "z historią stosowania konopi i LSD, pewnego razu, około roku 1974, wzięła trochę Copelandia cyanescens otrzymanego w okolicach Adelajdy. Przestraszyła się gdy nadszedł jej halucynacyjny atak i szukała pomocy lekarskiej. Stwierdziła, że myślała, że była bananem i ktoś obierał ją ze skóry" (Southcott 1974). Pomimo rosnącego stosowania Panaeolus cyanescens, wygląda na to, że "Złote Topy" (złożony termin dla Stropharia cubensis Earle, Psilocybe subaeruginosa Cleland i przypuszczalnie również dla Psilocybe collybioides Singer i Smith [Southcott 1974]) są znacznie szerzej wykorzystywane w Australii (Hall 1973; McCarthy 1971; Southcott 1974).

Panaeolus cambodginiensis, kolejny gatunek koprofilny, był znany jedynie z Kambodży. Materiał pochodzący z Kolumbii został w czerwcu 1974 wstępnie zidentyfikowany przez Ola'ha jako ten sam gatunek (Pollock 1975). Guzmán ustalił obecnie tożsamość tego gatunku na cambodginiensis. Przy tak wysokiej świadomości grzybowej jak w Kolumbii, istnieją dobre szanse na okazjonalne stosowanie tego grzyba.

Panaeolus subbalteatus został po raz pierwszy opisany jako zebrany na polu wyki w Apethorpe, w Anglii w 1860 a następnie został zauważony w ogrodzie botanicznym w Brukseli, w Belgii. Aczkolwiek ten koprofilny i sporadycznie naziemny gatunek został odnotowany w innych miejscach w Europie. Żadne celowe ani medyczne stosowanie tego grzyba do zmiany świadomości nie zostało sprawozdane z Massachusetts, Michigan, Missouri, Ohio, Ontario, Nowego Jorku, Quebecu i Waszyngtonu; jak również z Meksyku, Argentyny, Japonii oraz Afryki. W ostatnich kilku latach wielu ludzi w Oregonie stało się bardzo świadomych obecności grzybów psilocybinowych (Ott w publikacji; Weil 1975). Kapelusze Wolności stały się dobrze znane na żyznych glebach pastwiskowych, gdyż autor zauważył, że kolekcje zielnikowe z całego Oregonu zostały zidentyfikowane przez Alexandra Smitha jako Psilocybe semilanceata. Możliwe jednak, że Smith pomylił ten gatunek z Psilocybe pelliculosa (Smith) Singer i Smith. Niestety nonszalanccy mikofadzy ukradli cały ten materiał z zielnika, o którym mowa, i nie można zweryfikować jego identyfikacji. Kolejnym szeroko stosowanym gatunkiem jest Panaeolus, który występuje nie tylko w ogrodzie (na oborniku) lecz także na kompostujących stertach siana. Mikolodzy w Oregonie przebadali takie okazy i zidentyfikowali je jako Panaeolus subbalteatus (Denison 1975; Rhoades 1975). Wygląda na to, że istnieje kolejny koprofilny Panaeolus, który jest o wiele rzadziej wykorzystywany w Oregonie. Użytkownicy spożywali rzekomo do 250 karpoforów gatunku, w którym później dzięki analizie chemicznej określono zawartość śladowej ilości psilocybiny, i który został zidentyfikowany przez Guzmána jako Panaeolus sphinctrinus (Ott 1975). Ten ostatni gatunek jest kosmopolityczny. Jest on prawdopodobnie spożywany celowo w Kolumbii, gdzie niestety tak jak gdzie indziej standardowym stereotypem jest, że "jeśli rośnie na łajnie, jest halucynogenny". Próba zupy, przeprowadzona przez autora, zawierającej 50 okazów Panaeolus sphinctrinus zebranych w Teksasie odbyła się bez zauważalnych efektów psychicznych, próbka z tej kolekcji została później pozytywnie zidentyfikowana przez Guzmána.

Chociaż istnieją przesłanki, że Paneolus campanulatus może być generalnie "nieaktywny", wygląda na to, że stosowany jest w południowej Kalifornii, gdzie mówi się, że dawkę stanowi 40 do 60 małych brązowych grzybów trawnikowych. Zasiedlającym trawnik Panaeolus jest zazwyczaj foenisecii lecz tożsamość próbki tego materiału otrzymanego przez autora została określona przez Guzmána jako Panaeolus campanulatus sensu Hora. Zakres jego stosowania gdzie indziej nie został jeszcze ustalony.

Panaeolus ater, opisany pierwotnie z Danii jako odmiana P. fimicola, został również sprawozdany gdzie indziej w Europie i w Indiach Wschodnich. Materiał z alaskańskiego herbarium, jedna kolekcja, z której został wstępnie zidentyfikowany przez Kemptona jako Panaeolus ater, został otrzymany przez autora do dalszych badań. Guzmán włączył teraz nie tylko południowo środkową kolekcję alaskańską z 1963 z trawiastego obszaru w lasach mieszanych lecz również kolejną kolekcję z Anchorage jako Panaeolus ater. Nie odnotowano niebieszczenia gdy zebrane zostały alaskańskie okazy ater (w przeciwieństwie do Panaeolus ater z Indii Wschodnich). Zatem, oprócz bycia rzadkimi, alaskańskie odmiany mogą być nieaktywne. Ponadto, choć uwierzytelniony Panaeolus foenisecii i Panaeolus sphinctrinus zostały stwierdzone przez autora jako dość powszechne na trawnikach i glebie wzbogaconej końskim obornikiem w Anchorage, nie było oznak celowego stosowania tych niespójnie zawierających psilocybinę gatunków przez populację Alaski. Niemniej jednak, wygląda na to, że grzyby psilocybinowe są czasem wykorzystywane aż tak daleko na północy jak na Alasce gdyż autorowi opowiedziano o okoliczności, w której korzystano z suszonych, żółtokolorowych magicznych grzybów wysłanych z Luizjany. Grzybami w tym przypadku były prawdopodobnie Stropharia cubensis, gatunek tak obfity w Luizjanie i innych stanach Wybrzeża Zatoki Meksykańskiej, że posłużył za podstawę dla fikcyjnego przewodnika polowego (Ghouled 1972). Ta publikacja, jak inne (Enos 1970; Fisher 1973) z tego rodzaju, była pełna dezinformacji. Ghouled (1972) odniósł się nawet do fotografii primordii cubensis jako przedstawiających "młode stadium Panaeolus subbalteatus, wybornego i jadalnego". Ponadto, Jacobs (1975), zasugerował w czasopiśmie medycznym, że "Mississippi i sąsiednie stany szybko zyskują w kulturze dragowej reputację 'grzybowej stolicy' Stanów Zjednoczonych", uważając, że Panaeolus subbalteatus jest "drugim rodzimym grzybem halucynogennym" w Mississippi. Swoje identyfikacje i większość swej dezinformacji oparł na mylnym przewodniku Ghouleda.

Sanford (1972) stwierdził, że "raczej dobrze znany mikolog widział na obszarze Bostonu rozmyślnie zbieranego Panaeolus papilionaceus w zarówno Maine jak i w Luizjanie. Co ciekawe, w przypadku Nowej Anglii, byli to oszczędni rolnicy korzystający z okazji "upicia się za darmo", podczas gdy w Luizjanie zbieraczami byli raczej współcześniejsi obyci w świecie poszukujący psychedelicznego dreszczyku". Grzyby psychoaktywne jedzone w Luizjanie prawdopodobnie w ogóle nie były Panaeolus lecz raczej Stropharia cubensis, podczas gdy w Maine był zdaje się stosowany Panaeolus. Blackington (1958) opisuje próbę eksperymentalną z Panaeolus papilionaceus według Brother Bacona z Norway w Maine by uzyskać "mentalną bibę". Wyniki pierwszej "degustacji były tak niezwykłe, że Pan Bacon zjadł je jeszcze wiele razy". Odnotowano również w gazecie z Maine, że grupa francusko kanadyjskich rybaków spożyła Paneolus campanulatus ze względu na ich intoksykacyjne właściwości gdy łowili w Maine, identyfikacja została zapewniona przez botanika stanowego (Schultes 1974). Amatorska identyfikacja Bacona była oparta na przewodniku Tysiąc amerykańskich grzybów Mellvaine'a (One Thousand American Fungi), który jest zupełnie nieadekwatny do identyfikacji Panaeolus, a nie wiadomo jaki przewodnik został wykorzystany w tej drugiej identyfikacji. Warto zauważyć, że Wasson (1974), który był oczywiście zainteresowany stosowaniem Panaeolus w Maine, nie mógł wyciągnąć listu od Blackingtona. Najprawdopodobniej stosowany tam Panaeolus to subbalteatus, lecz możliwe są również inne gatunki, takie jak sphinctrinus i fimicola.

Podróż poza ekstazę, granice psycho-mikologiczne

Gdy substancja odmieniająca umysł jest nagle uwalniana w populacji już przyzwyczajonej do stosowania szeregu związków psychoaktywnych, mass media mogą sprzyjać szalejącej eskalacji zastosowania. Tak było w przypadku metakwalonu, niegdyś opisywanego jako "środek uspokajający inny niż wszystkie", do wymetakwalonowania (od ang. "luding out") szybko stał się popularną rozrywką w Stanach Zjednoczonych (Agar 1972). Jednakże ogólne zastosowanie rekreacyjne metakwalonu wkrótce spadło. W przeciwieństwie do tego, zastosowanie grzybów psilocybinowych dla doświadczeń ekstatycznych, jest generalnie nieustannie włączane w tkankę współczesnego społeczeństwa.

Gdy Hofmann wybrał się w podróż do Huautla de Jiménez, gdzie grzyby te były stosowane tradycyjnie od czasów starożytnych, słynna curaudera María Sabina entuzjastycznie zaakceptowała jego ofertę wyprodukowanej psilocybiny (Kreig 1964), lecz po syntetycznej dawce nie zdawała się preferować tabletek zamiast samych grzybów (Wasson 1976). Masowe doniesienia mediów bardzo rozbudzały publiczną świadomość odnośnie tych grzybów. Lecz w społeczeństwach zaawansowanych technologicznie, gdzie wszelkiego rodzaju substancje psychotropowe można kupić nielegalnie (zazwyczaj w formie zafałszowanej) na ulicznych bazarach, prawdziwe grzyby halucynogenne zazwyczaj nie były dostępne. Choć dzikorosnące grzyby psilocybinowe są o wiele powszechniejsze niż kiedykolwiek przypuszczano, osoby zainteresowane musiały, ogólnie mówiąc, stopniowo nauczyć się jak rozpoznawać gatunki dostępne lokalnie. Turyści podróżowali do Huautla przez długi czas, i podobieństwo Kapeluszy Wolności do Psilocybe mexicana Heim nie uszło uwadze w takich regionach jak Kolumbia Brytyjska.

Mylna informacja otoczyła stosowanie grzybów psychedelicznych również w Kolumbii Brytyjskiej. Kapelusze Wolności były tam stosowane od początku lat 1960, mimo późniejszych niewłaściwych określeń, że w Kanadzie "kilka odmian grzybów psilocybinowych" rosnących bez pilnowania "zdawało się być spożywanymi tylko przez kilku wyjątkowych eksperymentatorów" (Canadian Report 1973). Od Vancouver po Wyspy Królowej Charlotty, stosowanie Kapeluszy Wolności stało się tak integralną częścią życia subkulturowego, że sezon jest ogłaszany w prasie popularnej (Oakenbough 1974). Autor zaobserwował, że nawet siedmioletnia dziewczynka w Vancouver utrzymywała swoje własne "zapasy". Wyrobiła w sobie zamiłowanie i szacunek do tych grzybów plus olbrzymią dociekliwość wobec nich. Ilekroć dorośli stosowali Kapelusze Wolności (zwyczajowa dawka wynosi 20-25), zazwyczaj jadła jednego lub dwa i stwierdzała doznawanie łagodnego wpływu.

Przypuszczano że tożsamością Kapeluszy Wolności z Kolumbii Brytyjskiej była Psilocybe semilanceata (Dawson & Morelli 1975). Identyfikacja ta mogła bazować na publikacji świadomości publicznej (British Columbia Access 1972), która zduplikowała większość swego materiału z Enos (1970) by służyć za przewodnik po grzybach halucynogennych dla Kolumbii Brytyjskiej. Z Guzmána badania kolekcji na jesieni 1975, stwierdzono już, że Kapelusze Wolności odnoszą się do dwóch gatunków Psilocybe pelliculosa i semilanceata. Ponadto, badania polowe ujawniły obecnie dodatkowy gatunek w użyciu, mianowicie autentyczny Psilocybe cyanescens w Waszyngtonie. Anulowany "cyanescens", do którego odnosił się Weil (1975) reprezentuje aktualnie nowy gatunek.

Potrzebne są psychomikologiczne badania polowe na innych obszarach świata gdyż do odkrycia pozostaje więcej gatunków. Ponieważ egzemplarze Panaeolus texensis nie są już dostępne (Smith 1975) a łaciński opis jest niewystarczający w szczegółach by był użyteczny, tożsamość tego gatunku musi być pominięta. Niemniej jednak, istnieją gatunki Panaeolus oraz inne rodzaje psilocybinowe, potrzebujące analizy chemicznej. Choć różnice odmianowe w wytwarzaniu alkaloidów zostały już chemicznie zaobserwowane, mogą istnieć różnice w spektrum alkaloidów biosyntetycznych wytwarzanych przez różne gatunki. Takie różnice równie dobrze mogą być ważne psychofarmakologicznie i byłoby błędem zakładać, że psychotropowe działania grzybów psilocybinowych mogą być przewidziane całkowicie na podstawie badań z czystą psilocybiną lub psylocyną. Tak jak ważne mogą być dodatki do halucynogennych preparatów nowego świata (Schultes 1972) tak mogą być ważne inne składniki obecne w grzybach. Tak niewiele badań klinicznych próbowało porównać psychoneurofizjologiczne efekty różnych gatunków psilocybinowych (Stein 1959; Stein, Closs & Gabel 1959), że ten obszar badań jest praktycznie niezbadany.

Choć psilocybina jest generalnie uważana za równoważną z psylocyną w oparciu o molarność, może to w rzeczywistości nie być prawdą. Wolbach, Miner & Isbell (1962) porównali efekty psylocyny i psilocybiny po domięśniowym zastrzyku u badanych ludzi, autoklawując związki w roztworze zawierającym witaminę C przed podaniem. Uważano, że "dodanie witaminy C skutecznie zapobiegało zmianie psylocyny w związek o ciemnofioletowej barwie". Jednakże witamina C okazała się redukować niebieski produkt utleniania psylocyny (być może dimerychinon) do związku bezbarwnego (Bocks 1967a). Zatem, nie wiadomo jakie były faktycznie dawki psylocyny stosowane przez tych badaczy.

Choć generalnie uważa się, że psylocyna, psilocybina, meskalina i LSD wytwarzają u ludzi te same objawy kliniczne, istnieją prawdopodobnie ważne różnice neurofarmakologiczne, które muszą jeszcze zostać zbadane. Wiadomo na przykład, że chociaż psilocybina, LSD i muscymol zwiększają temperaturę ciała do normalnej u myszy potraktowanych wcześniej rezerpiną, meskalina powoduje dalszy spadek a kwas ibotenowy nie ma istotnego wpływu (Waser 1967). LSD (300 µg/kg i.v.) okazało się, u nieograniczanych szczurów, zwiększać przepływ krwi do przednich i ciemieniowych płatów jak również do móżdżka (Goldman et al. 1975a). Ponadto, podczas gdy u szczurów delta-9-tetrahydrocannabinol (1 mg/kg i.v.) istotnie zmniejsza napływ krwi do móżdżku, podwzgórza, jąder podstawnych, hipokampu grzbietowego (Goldman et al. 1975b), jedynym istotnym wpływem psilocybiny (10 mg/kg i.v.) na mózgowy przepływ krwi był spadek w grzbietowym hipokampie (Fischer 1975). Dane o meskalinie nie są jeszcze dostępne (Fischer 1975). Choć sugeruje się, że badania autoradiograficzne z 3H-LSD "wzmacniają hipotezę, że działanie LSD w mózgu jest powiązane w jakiś sposób z neuronami serotonergicznymi" (Diab, Freedman & Roth 1971), rozleglejsze badania przeprowadzono z 14C-psylocyną. Nie można było stwierdzić żadnych korelacji między wzorcem rozkładu 14C-psylocyny w szczurzym mózgu "z liczebną gęstością komórek nerwowych i glejowych, objętością gęstości komórki, gęstością kapilarną, zawartością enzymów utleniających, absorpcją znakowanych aminokwasów, lipidową zawartością a innymi wzorcami znanymi dzięki badaniom chemicznym lub histochemicznym" (Hopf & Eckert 1969). Wychwytywanie psylocyny jest niskie w podwzgórzu (bogatym w serotoninę) lecz bardzo wysokie w korze nowej (ubogiej w serotoninę). Ponadto, jest wystarczająco wysokie w bogatym w serotoninę hipokampie, ważnej części układu limbicznego, sugerując, że "główne miejsce działania na tę strukturę może wyjaśniać niektóre efekty zachowaniowe" psylocyny (Hopf & Eckert 1969). Zasadnie oczekuje się, że substancje halucynogenne mają wiele stron i mechanizmów działania. Istnieją już pewne dowody, że oprócz centralnych szlaków serotonergicznych, w złożone działanie LSD mogą być zaangażowane szlaki dopaminergiczne (Horita & Hamilton 1973; Pieri, Pieri & Haeferly 1974; Roszell & Horita 1975; von Hungen, Roberts & Hill 1974). Dubansky i Vyhnankova (1967) podali psilocybinę zdrowym ochotnikom i pacjentom z uszkodzeniem mózgu. Zauważyli oni, że złożone halucynacje i inne wzrokowe objawy psilocybiny miały zmierzać do prawie zupełnego stłumienia u osób z lezjami obejmującymi centralne szlaki optyczne. Przeciwnie, choć nieobecność złożonych halucynacji zaobserwowano u pacjentów z lezjami mózgu lecz nienaruszonymi szlakami optycznymi, zauważono inne objawy wizualne psilocybiny. Nie podjęto jeszcze żadnych badań by stwierdzić jakie szlaki centralnego układu nerwowego są rzeczywiście istotne dla innych przejawów intoksykacji psilocybinowej takich, jak wybitna tendencja do śmiechu i częstego ziewania.

Z obserwacji polowych wynika, że grzyby psilocybinowe są często wykorzystywane z gatunkami Cannabis i/lub napojami alkoholowymi. Ponadto, autor zauważył stosowanie Psilocybe towarzyszące Amanita muscaria w Kolumbii Brytyjskiej i Północnozachodnim Wybrzeżu Pacyfiku. Interakcja farmakologiczna między psylocyną lub psilocybiną a innymi związkami psychoaktywnymi, w rodzaju delta-9-THC, etanolem, kwasem ibotenowym i muscymolem, nie została jeszcze zbadana. Badania takie byłyby z pewnością wartościowe nie tylko dlatego, że związki te są często stosowane razem lecz również z powodu dużego potencjału na otrzymanie ważnych nowych informacji o neurofarmakologii centralnego układu nerwowego.

Mogą także istnieć grzybowe halucynogeny o zupełnie innej naturze chemicznej niż tryptaminy i izoksazole. Wiele gatunków w różnych rodzajach posiada reputację bycia, choć niektóre najczęściej niejasnego, psychoaktywnymi (Heim 1963). Godnym uwagi przykładem jest Pholiota spectabilis (Fries) Kummer, w Ameryce Północnej, oznaczanego obecnie zazwyczaj jako Gymnopilus spectabilis (Fr.) Smith. W 1942, mieszkanka Cleveland w Ohio "wzięła kilka gryzów grzyba, którego znalazła" w lesie. Później doświadczyła "najwspanialszych wizji koloru i dźwięków muzyki, lecz bez żadnego odczucia dyskomfortu" (Waters 1965). Halucynacje szybko minęły i ta ofiara miketyzmu "dodała, że jeśli to był sposób w jaki umiera się od zatrucia grzybowego, była cała za tym". Identyfikacja grzybowa zdaje się być wiarygodna a gatunek ten został sprawozdany z Japonii jako wytwarzający takie efekty (Romagnesi 1964). Japońską nazwą dla tego grzyba jest nawet o-waraitake ("duży-grzyb śmiechu") (Sanford 1972; Wasson 1973). W Bostonie w 1966 miał miejsce przypadek miketyzmu obejmujący trzy osoby, a w próbce spectabilis sprawozdano wystąpienie pochodnych indolu innych niż psylocyna i psilocybina (Buck 1967). Później ustalono, że fałszywa reakcja pozytywna na indole powstała przez bis-noryangonin obecny w tym spektakularnym gatunku (Hatfield & Brady 1969). Takie styrylopirony występują powszechnie w gatunkach Gymnopilus (Hatfield & Brady 1971), z których niektóre są "jadalne". Zatem psychoaktywne zasady w spectabilis pozostają nieznane.

Choć naturalne występowanie grzybowych psychotropogenów jest nadal w dużej mierze nieznane, jeszcze mniej wiadomo o ich neurofarmakologicznych mechanizmach działania. Naturalna tendencja istot ludzkich do przyjmowania substancji "zmieniających umysł" jest tak dobrze udokumentowana (Efron, Holmstedt & Kline 1967: Schultes & Hofmann 1973), że można łatwo dostrzec, dlaczego arbitralne ustawodawstwo i procedury egzekucyjne są całkowicie bezużyteczne w zapobieganiu przed takim społecznym zachowaniem farmakologicznym we współczesnych społeczeństwach. Sankcjonowanie niektórych modulatorów "ucieczki" w rodzaju etanolu, dezaprobata lub prawne tabu innych skuteczniejszych substancji, jest zwykłym nonsensem. Gdy istota ludzka doświadcza zmiany świadomości wywołanej dragiem, następuje jednoczesna zmiana wolnej energii psychicznej, energii termalnej oraz entropii. Reakcji chemicznej towarzyszy wyzwolenie lub absorpcja energii cieplnej (entalpia) oraz zmiana entropii. Entropia (ΔS) odnosi się nie tylko do losowości układu lecz jest końcową formą, w którą rozprasza się energia cieplna. Ta zmiana "stanu chaosu" (ΔS) wraz ze zmianą entalpii (ΔH) skutkuje zmianą wolnej energii (ΔF). Zmiany te mogą być dokładnie zmierzone pod kątem reakcji chemicznych in vitro (Kitzinger & Benzinger 1960), lecz złożone zmiany elektrochemiczne, które występują gdy doświadcza się chemicznie katalizowanej zmiany świadomości nie są dostępne dla tego pomiaru. Tendencja "uciekania" materii i innych form energii ku entropii jest tak dobrze znana termodynamicznie, że próba utrzymania pojedynczego homeostatycznego stanu świadomości musiałaby być całkowicie wbrew naturze. Eksploracja potencjalnej przydatności odmiennego stanu świadomości z pewnością się rozpoczęła (Drug Abuse Council 1975), lecz wciąż jest w powijakach.

Jedną z oczywistych, obiecujących dziedzin dla stosowania halucynogenów jako mediatorów szlaków dla odmiennych stanów świadomości jest, oczywiście, medycyna. Zarówno w Europie (Leuner 1968) jak i w Stanach Zjednoczonych (Fischer & Goldman 1975) zaproponowano, by to raczej psilocybina, lub substancja pokrewna, były stosowane w psychoterapii zamiast meskaliny lub LSD. Choć LSD może być niezwykle użyteczne (Grof 1975), według obserwacji klinicznych z grubo ponad tysiąca kontrolowanych sesji z lekiem halucynogennym, psilocybina działa krócej, zdaje się wytwarzać bardzo niewiele reakcji niekorzystnych, związana jest z mniejszą ilością flashbaków i towarzyszy jej mniejsza depresja po sesji niż halucynogenom LSD i meskalinie (Fisher & Goldman 1975; Leuner 1968). Choć psilocybina jest znacznie bardziej skuteczna niż LSD lub meskalina, różne inne halucynogeny, jak również naturalne formy dawkowania tych związków, zasługują na takie badanie.

Skuteczność psilocybiny jest dodatkowo wykazywana brakiem niekorzystnych reakcji występujących przy stosowaniu grzybów psilocybinowych. Choć "bad tripy" są sporadycznie sprawozdawane przy tych grzybach (McCarthy 1971; Stein 1958), są one znacznie łatwiejsze w obchodzeniu się niż te, które często wytwarzane są przez różne syntetyczne dragi uliczne. Choć sugerowano, że Psilocybe candidipes Singer & Smith może być raczej "trujący" niż po prostu halucynogenny (Singer 1958), ostatnie badania sugerują, że tak nie jest (Ott 1975). Ponadto, Singer i Smith (1958b) nie tylko twierdzą, że Imai (1932) sprawozdał przypadki śmierci spowodowane przez Stropharia caerulescens Imai (później zmieniony na Stropharia venenata Imai z powodów nienomenklaturowych) lecz także, że ten japoński gatunek jest konspecyficzny z jawajskim gatunkiem Höhnela subaeruginascens i aerugineomaculans. Nie poinformowano by Stropharia venenata spowodował jakiekolwiek zgony (Imai 1932) i uważany jest za grzyb halucynogenny w Japonii, nie różniąc się zasadniczo od wszelkich innych japońskich gatunków psilocybinowych (Matsuda 1960; Sanford 1972; Wasson 1973; Yokoyama 1976). Nie ma w Japonii pogłosek o tym, by venenata był śmiertelnie trujący (Yokoyama 1976), a jego nazwa to shibiretake ("grzyb obezwładniający"). Autentyczny venenata został uprzejmie dostarczony przez Hongo i Yokoyama, a do porównań otrzymano typowy materiał subaeruginascens i aerugineomaculans. Mikroskopowe badanie według autora z McLain zasugerowało, że venenata jest odrębnym gatunkiem. Chociaż musimy poczekać na ostateczne ustalenia Guzmána, by mieć pewność, wygląda na to, że Singer i Smith mylili się we wszystkich sprawach, odnoszących się do problemu venenata.

Stosowanie grzybów psilocybinowych w Australii osiągnęło generalnie równowagę socjofarmakologiczną. Choć wykrywanych jest teraz więcej przypadków grzybowego "nadużywania", nie ma żadnego dodatkowego ustawodawstwa, a zjawisko stosowania grzybów psychoaktywnych w Australii nie zmieniło się generalnie przez ostatnich kilka lat (Hall 1976). Choć w Australii nie sprawozdano żadnych dodatkowych gatunków psilocybinowych, jest tam stosowany biały grzyb, który przypomina śmiertelnie trującego Amanita verna. Jest on nazywany "biały szał" lub "biała śmierć", lecz jego stosowaniu, zdaje się, nie są przypisywane żadne zgony (Hall 1976). W Stanach Zjednoczonych, prawdziwe grzyby psilocybinowe i być może przygotowane z nich ekstrakty są sporadycznie sprzedawane jako dragi uliczne by zaspokoić ogromny popyt. Można oczekiwać, że praktyka ta będzie trwać dopóki nie staną się dostępne należycie upoważnione i sprawdzone, komercyjne źródła dostaw dla dystrybucji za pośrednictwem legalnych kanałów zapewniających odbiorcy ochronę, która jest wskazana. Choć stosowanie tych grzybów wciąż wzrasta w USA, dragowi nadużyciolodzy i dragowi "wytwórcy kozła ofiarnego" omówieni przez Szaz (1975) nie mogą zasadnie uznać tego zjawiska za główny problem. Między lipcem 1973 a czerwcem 1975, DEA potwierdziło psilocybinową zawartość u dziewięciu okazów (jednego z Arkansas, jednego z Oregonu, pięciu z Luizjany, jednego z Missouri i jednego z Waszyngtonu) oraz zawartości psylociny [sic] w dwóch okazach z Dakoty Północnej (Johnson 1975), a w styczniu 1975, PharmChem Labs (1975) sprawozdało obecność psylocyny w czterech ulicznych próbkach i zarówno psylocyny jak i psilocybiny w kolejnych, źródła odnotowane z Kalifornii i Oregonu. Liczby te przyrównują się raczej ubogo do 978 ekspozycji na LSD, 930 na PCP i 70 na "inne" halucynogeny, w rodzaju 4-bromo-2,5-dimetoksyamfetaminy, tiofenowego analogu PCP, itp. potwierdzone przez Administrację Wprowadzania Leków (Drug Enforcement Administration) w samym roku podatkowym 1975 (Johnson 1975). W 1970, LSD stanowiło 9 procent łącznej pracy analitycznej DEA, natomiast "wszystkie halucynogeny" (kategoria, która obejmuje sympatykomimetyczny, lecz nie halucynogenny, związek MDA) stanowiły 11 procent. Pod koniec roku podatkowego 1975, potwierdzone ekspozycje na LSD obejmowały 2 procent a "wszystkie halucynogeny" (wliczając 25 ekspozycji MDA) obejmowały tylko 5 procent ich łącznego analitycznego nakładu pracy (Johnson 1975).

Psylocyna lub odpowiedni kongener mogą również okazać się bardzo użyteczne w psychoanalizie i psychoterapii. Z pewnością może być skuteczna przy terapii pacjentów uzależnionych od opiatów, alkoholików i pewnie nadużywających ulicznych halucynogenów. Dzięki stosowaniu takich związków zauważony został również potencjał do wykrywania pewnych lezji organicznych mózgu (Dubansky et al. 1963), oraz rozważony powinien być także ich potencjał do czujnego wspierania nieuleczalnie chorych. Ponieważ LSD okazało się już korzystne u niektórych z tych pacjentów, czy grzyby psilocybinowe, ze swą tradycją stosowania w obrzędach medyczno religijnych od starożytności, nie mogłyby być bardziej naturalnym, psychologicznie estetycznym sakramentem medycznym w przygotowywaniu tych pacjentów na godną śmierć?

Podziękowania

Autor jest wdzięczny za pomoc dużej liczbie osób w sprawach odnoszących się do różnych aspektów tego projektu a zwłaszcza jest wdzięczny profesorowi Gastónowi Guzmánowi, Dyrektorowi Laboratorium Mikologii, Narodowego Instytutu Politechnicznego Meksyku oraz Jonahtanowi Ott'owi z Instytutu Badań Biomedycznych Narodowego Uniwersytetu Meksyku.

Odnośniki

  1. Aberdeen, J.E.C. & Jones, W. 1958. A hallucinogenic toadstool. Australian Journal of Science Vol. 21: 149.
  2. Adams, M.H. & Nelson, J.M. 1938. On the nature of the enzyme tyrosinase. American Chemical Society Journal Vol. 60: 2474-2478.
  3. Ager, S.A. 1972. Luding out. New England Journal of Medicine Vol. 287(1): 51.
  4. Blackington, A. H. 1958. Beverly Times 22 October.
  5. Blaschko, H. & Levine, W.G. 1960a. Enzymic oxidation of psilocine and other hydroxyindoles. Biochemical Pharmacology Vol. 3; 168-169.
  6. Blaschko, H. & Levine, W.G. 1960b. Acomparative study of hydroxyindole oxidases. British Journal of Pharmacology Vol. 15: 625-633.
  7. Bocks, S.M. 1967a. Fungal metabolism-IV. The oxidation of psilocin by p-diphenol oxidase (laccase), Phytochemistry Vol. 6: 1629-1631.
  8. Bocks, S.M. 1967b. Fungal metabolism-II. Studies on the formation and activity of p-diphenol oxidase (laccase). Phytochemistry Vol. 6; 777-783.
  9. British Columbia Access. 1972. Magic mushrooms of British Columbia. British Columbia Access 3rd Catalog: 58-67.
  10. Buck, R.W. 1967. Psychedelic effect of Pholioia spectabilis. New England Journal of Medicine Vol. 267(7): 391-392.
  11. Canadian Government's Final Report of the Commission of Inquiry Into the Non-Medical Use of Drugs. 1973. Ottawa: information Canada.
  12. Ceruti Scurti, J. & Biainco, M.A. 1973. Caratteristiche colturali di miceli di Panaeolus, Allionia Vol. 19: 5-12.
  13. Ceruti Scurti, J.; Fuisselli, N. & Jodie, R. 1972, Idrossi-indol derivati in basidiomiceti. III, Influenza del substrato sui metaboliti del micelio i dei carpofori di Panaeolus subbalteatus Berk, et Br., Allionia Vol. 18: 91-96
  14. Cleland, J.B. 1934. Toadstools and Mushrooms and Other Larger Fungi of South Australia, Adelaide, Australia: Harrisson Weir.
  15. Cooke, M.C. 1889, New Australian Fungi, Grevillea Vol. 18(85): 1-8.
  16. Dawson, P. &. Morelli, C. 1975. A Guide to the Major Psilocybin Mushroom of British Columbia: Psilocybe semilanceata Vancouver, British Columbia; Dawson & Morelli.
  17. Denison, W. 1975. Personal communication.
  18. Diab, I.M.; Freedman, D.X. & Roth, L.J. 1971. 'H-lysergic acid diethylamide: cellular autoradiographic localization in rat brain, Science Vol. 173: 1022-1024.
  19. Douglass, B 1917. Mushroom poisoning. Torreya Vol. 17(10): 171-175 & Vol. 17(12): 207-221.
  20. Drug Abuse Council, Inc. 1975. Altered States of Consciousness. Washington, D.C.: Drug Abuse Council.
  21. Dubansky, B.; Kolarik, M.; Ruzickova, R.; Sevcik, M. & Vyhnankova, M. 1963. Effect of psilocybin on the clinical aspects of electroencephalograms and some organic disturbances of the CNS. Activitas Nervosa Superior Vol. 5(2): 213-214.
  22. Dubansky, B. & Vyhnankova, M. 1967. Differences in the reaction of psilocybin in brain damaged subjects as related to the location of the lesion. Activitas Nervosa Superior Vol. 9(4): 418-420.
  23. Efron, D.H.: Holmstedt, B. & Kline, N.S. (Eds.). 1967. Ethnopharmacologic Search for Psychoactive Drugs. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office.
  24. Enos, L, 1970, A Key to the American Psilocybin Mushroom. Lemon Grove, California: Youniverse Press.
  25. Fischer, R. 1975. Personal communication.
  26. Fischer, R. & Goldman. H. 1975. Therapeutic usefulness of hallucinogenic drugs as a function of their chemical structure. Pharmakopsychiatric Neuropsychopharmakologie Vol. 8(4): 176-178.
  27. Fisher, W. 1973. Collecting the Magic Mushroom. Garberville California: Teonanacatl Press.
  28. Fiussello, N. & Ceruti Scurti, J. 1971-1972. Idrossi-indol derivati in basidiomiceti. I,-Presenza di psilocibina e di 5-idrossi-indol derivati in Panaeolus retirugis (Fr). Atti della Accademia delle Scienze di Torino Vol. 106: 725-735.
  29. Fiussello, N. & Ceruti Scurti, J. 1972. Idrossi-indol derivati in basidiomiceti. II,-Psilocibina, psilocina e 5-idrossi-indol derivati in carpofori di Panaeolus e generi affini, Allionia Vol. 18: 85-90.
  30. Ford, W.W. 1923. A new classification of mycetismus (mushroom poisoning). Transactions of the Association of American Physicians Vol. 38; 225-229.
  31. Ghouled, F.C. 1972. Field Guide to the Psilocybin Mushroom Species Common to North America, New Orleans: Guidance Press.
  32. Gilmour, L.P. & O'Brien, R.D. 1967. Psilocybin: reaction with a fraction of brain. Science Vol. 155: 207-208.
  33. Glen, G. 1816. A case proving the deleterious effects of the Agaricus campanulatus which was mistaken for the Agaricus campestris or champignon. London Medical and Physical Journal Vol. 36: 451-453.
  34. Goldman, H.; Fischer, R.; Nicolov, N. & Murphy, S. 1975a Lysergic acid diethylamide affects blood flow to specific areas of the conscious rat brain. Experientia Vol. 31: 328-329.
  35. Goldman, H.; Dagirmanjian, R.; Drew. W.G. & Murphy, S. 1975. Δ9-Tetrahydrocannibinol alters flow of blood to subcortical areas of the conscious rat brain. Life Sciences Vol. 17: 477-482.
  36. Gregg, D.C. & Miller, W.H. 1940. A laccase from the wild mushroom. Russula foetens. American Chemical Society Journal Vol. 62: 1347-1379.
  37. Grof, S. 1975. Realms of the Human Unconscious - Observations from LSD Research. New York: Viking Press.
  38. Guzmán, G. 1959. Sinopsis de los conocimientos sobre los hongos alucinógenos mexicanos. Boletín de la Sociedad Botanica de México Vol. 24: 14-34.
  39. Guzmán, G. 1972. Las especies conocidas del genero Panaeolus en Mexico. Boletín de la Sociedad México de Micología Vol. 6: 17-53.
  40. Hall, M.C. 1973. Problems in legislating against abuse of hallucinogenic fungi in Australia. Bulletin on Narcotics Vol. 25(3): 27-36.
  41. Hall, M.C. 1976. Personal communication.
  42. Hatfield. G.M. & Brady, L.K. 1969. Occurrence of bis-noryangonin in Gymnopilus spectabilis. Journal of Pharmaceutical Sciences Vol. 58(10): 1298-1299.
  43. Hatfield. G.M. & Brady, L.K. 1971. Occurrence of bis-noryangonin and hispidin in Gymnopilus species. Lloydia Vol. 34(2): 260-263.
  44. Heim, R. 1958. Le syndrome narcoticien chez les champignons à action cérébrale. Histoire de la Médicine Vol. 8: 43-60.
  45. Heim, R. 1963. Champignons Toxiques et Hallucinogènes. Paris: N. Boubee.
  46. Heim, R. 1973. Personal communication.
  47. Heim, R.; Wasson & Collaborators. 1958. Les Champignons Hallucinogènes du Mexique. Paris: Muséum National d'Historie Naturelle.
  48. Heim, R.; Hofmann, A. & Tscherter, H. 1966. Sur une intoxication collective à syndrome psilocybien causée en France par un Copelandia. Comptes Rendus Hebdomadaire des Seances de l'Academie des Sciences Serie D Vol. 262; 509-523.
  49. Hofmann, A.; Heim, R. & Tscherter, H. 1963. Presence de la psilocybine dans une espèce européene d'Agaric, le Psilocybe semilanceata Fr. Comptes Rendus Hebdomadaire des Séances de l'Académie des Sciences Vol. 257: 10-12.
  50. Hopf, A. & Eekert, H. 1969. Autoradiographic studies on the distribution of psychoactive drugs in the rat brain. Psychopharmacologia Vol. 16: 201-222.
  51. Horita, A. 1963. Some biochemical studies on psilocybin and psilocin. Journal of Neuropsychiatry Vol. 4: 270-273.
  52. Horita, A. 1975. Personal communication.
  53. Horita, A. & Hamilton, A.E. 1973. The effects of DL-α-methyltyrosine and L-DOPA on the hyperthermic and behavioral actions of LSD in rabbits. Neuropharmacology Vol. 12: 471-476.
  54. Horita, A. & Weber, L.J. 1961a. The enzymic dephosphorylation and oxidation of psilocybin and psilocin by mammalian tissue homogenates. Biochemical Pharmacology Vol. 7: 47-54.
  55. Horita, A. & Weber, L.J. 1961b. Dephosphorylation of psilocybin to psilocin by alkaline phosphatase. Proceedings of the Society for Experimental Biology and Medicine Vol. 106: 32-34.
  56. Horita, A. & Weber, L.J. 1962. Dephosphorylation of psilocybin in the intact mouse. Toxicology and Applied Pharmacology Vol. 4: 730-737.
  57. von Hungen, K.; Roberts, S. & Hill, D.F. 1974. LSD as an agonist and antagonist of central dopamine receptors. Nature Vol. 252: 588-589.
  58. Imai, S. 1932. On Stropharia caerulescens, a new species of poisonous toadstool. Transactions Sapporo Natural History Society Vol. 12(3): 148-151.
  59. Jacobs, K.W. 1975. Hallucinogenic mushrooms in Mississippi. Journal of the Mississippi State Medical Association Vol. 2: 35-37.
  60. Johnson, D. 1975. Personal communication.
  61. Kalberer, F.; Kreis. W. & Rutschmann, J. 1962. The fate of psilocin in the rat. Biochemical Pharmacology Vol. 11: 261-269.
  62. Kimbrough, J. 1975. Personal communication.
  63. Kitzinger, C. & Benzinger, T.H. 1960. Principle and method of heatburst microcalorimetry and the determination of free energy, enthalpy and entropy changes. Methods of Biochemical Analysis Vol. VIII: 309-360.
  64. Krieg. M.B. 1964. Green Medicine: The Search for Plants that Heal. Chicago: Kami McNally.
  65. Krieger, L.C. 1911. Note on the reputed poisonous properties of Coprinus comatus. Mycologia Vol. 3: 200-202.
  66. Leuner, II. 1968. 1st die verwendung von LSD-25 für die experimentelle psychiatrie und in der psychotherapie heute noch vertretbar? Nervenartz Vol. 39: 356-360.
  67. Levine, M. 1919. The sporadic appearance of non-edible mushrooms in cultures of Agaricus campestris. Torrey Botanical Club Bulletin Vol. 46: 57-63.
  68. Levine, W.G. 1967. Formation of blue oxidation produce from psilocybin. Nature Vol. 215: 1292-1293.
  69. Lindeberg, G. 1950. Phenol oxidases of the cultivated mushroom Psalliota bispora f. albida. Nature Vol. 166: 739.
  70. Mallette, M.F. & Dawson, C.R. 1949. On the nature of highly purified mushroom tyrosinase preparations. Archives of Biochemistry Vol. 23(1): 29-44.
  71. Malette; Lewis, S.; Ames, S.R.; Nelson, J.M. & Dawson, L.R. 1948. The preparation of mushroom tyrosinase. Archives of Biochemistry Vol. 16(2): 283-289.
  72. Mason, H.S. 1955. Comparative biochemistry of the phenolase complex. Advances in Enzymology Vol. 16: 105-184.
  73. Matsuda, I. 1960. Hallucination caused by Psilocybe venenata (Imai) Imazeki et Hongo. Transactions of the Mycological Society of Japan Vol. 2(4): 16-17.
  74. McCarthy, J.P. 1971. Some less familiar drugs of abuse. Medical Journal of Australia Vol. 2(21): 1078-1081.
  75. Mcllvaine, C. 1973. One Thousand American Fungi [1902 edition]. Berlin: Something Else Press, Inc.
  76. Murrill, W.A. 1911. Illustrations of fungi-VllI. Mycologia Vol. 3: 103.
  77. Murrill, W.A. 1916. A very dangerous mushroom. Mycologia Vol. 8(1): 186-187.
  78. Murrill, W.A. 1920. The fungi of Blackebury Virginia Mycologia Vol. 12: 322-328.
  79. von Neuhoff, W. 1958. Eine Düngerling-Vergiftung in Bremen. Zeitschrift für Pilzkunde Vol. 24: 87-91.
  80. Oakenbough, W. 1975. A guide to the psilocybin mushroom of B.C. Georgia Straight 18 September.
  81. Ola'h, G.M. 1969. A taxonomical and physiological study of the genus Panaeolus with the Latin descriptions of the new species. Revue de Mycologie Vol. 33(4): 284-290.
  82. Ola'h, G.M. 1970. Le genre Panaeolus: essai taxinomique et physiologique. Revue de Mycologie, Memoire bors-serie. No. 10.
  83. Ott, J. 1975. Personal communication.
  84. Ott, J. In publication. Hallucinogenic Plants of North America. Berkeley: Wingbow Press.
  85. Peisach, J. & Levine, W.G. 1965. A comparison of the enzymic activities of pig ceruloplasmin and Rhus vernicifera laccase. Journal of Biological Chemistry Vol. 240: 2284-2289.
  86. PharmChem Newsletter. 1975. Vol. 4(1): 6.
  87. Pieri, L.; Pieri, M. & Haefely, W. 1974. LSD as an agonist of dopamine in the striatum. Nature Vol. 252: 586-588.
  88. Pollock, S.H., 1974. A novel experience with Panaeolus: a case study from Hawaii. Journal of Psychedelic Drugs Vol. 6(1): 85-89.
  89. Pollock, S.H., 1975. The psilocybin mushroom pandemic. Journal of Psychedelic Drugs Vol. 7(1): 73-84.
  90. Rhoades, F. 1975. Personal communication.
  91. Robbers, J.E.; Tyler, V.E. & Ola'h, G.M. 1969. Additional evidence supporting the occurrence of psilocybin in Panaeolus foenisecii. Lloydia Vol. 32: 399-400.
  92. Romagnesi, M.H. 1964. Champignons toxiques au Japon. Bulletin de la Societé mycologique de France Vol. 80(1): iv-v.
  93. Roszell, D.K. & Horita, A. 1975. The effects of haloperidol and thioridazine on apomorphine- and LSD-induced hyperthermia in the rabbit. Journal of Psychiatric Research Vol. 12: 117-123.
  94. Saccardo, R.A. & Trotter, J.E. 1925. Panaeolus semiglobatus. Sylloge Fungorum Vol. 23: 323.
  95. Sanford, J.H. 1972. Japan's "Laughing Mushrooms." Economic Botany Vol. 26: 174-181.
  96. Schultes, R.E. 1939. Plantae Mexicanae II: the identification of Teonanácatl, a narcotic basidiomycete of the Aztecs. Botanical Museum Leaflets Harvard University Vol. 7(3): 37-54.
  97. Schultes, R.E. 1940. Teonanácatl: the narcotic mushroom of the Aztecs. American Anthropology Vol. 42: 429-443.
  98. Schultes, R.E. 1972. The ethnotoxicological significance of additives to New World hallucinogens. Plant Science Bulletin December: 34-41.
  99. Schultes, R.E. 1974. Personal communication.
  100. Schultes, R.E. & Hofmann, A. 1973. The Botany and Chemistry of Hallucinogens. Springfield, Illinois: Charles C. Thomas.
  101. Semerdzieva, M. & Nerud, F. 1973. Halluzinogene Pilze in der Tschechoslowakei. Ceska Mykologie Vol. 27(1): 42-47.
  102. Singer, R. 1948. Diagnoses fungorum novorum agaricalium. Sydowia: Annales Mycologici Vol. 2: 37.
  103. Singer, R. 1958. Mycological investigations on Teonanácatl, the Mexican hallucinogenic mushroom. Part 1. The history of Teonanácatl, field work and culture work. Mycologia Vol. 50: 239-261.
  104. Singer, R. 1962. Agaricales in Modern Taxonomy. New York: Hafner Press.
  105. Singer, R. & Smith, A.H. 1958a. IV. About the identity of the "Weed Panaeolus"or "Poisonous Panaeolus. " Mycopathologia et Mycologia Applicata Vol. 9: 280-284.
  106. Singer, R. & Smith, A.H. 1958b. Mycologica investigations on Teonanácatl, the Mexican hallucinogenic mushroom. Part II. A taxonomic monograph of Psilocybe, section caerulescentes. Mycologia Vol. 50(2): 262-303.
  107. Singer. R.; Smith, A.H. & Guzmán, G. 1958. A new species of Psathyrella. Lloydia Vol. 21: 26-28.
  108. Smith, A.H. 1975. Personal communication.
  109. Southcott, R.V. 1974. Notes on some poisonings and other clinical effects following ingestion of Australian fungi. South Australian Clinics Vol. 6(5): 441-478.
  110. Stein, S.I. 1958. I. An unusual effect from a species of Mexican mushrooms Psilocybe cubensis. Mycopathologia et Mycologia Applicata Vol. 9; 263-267.
  111. Stein, S.I. 1959. Clinical observations on the effects of Panaeolus venenosus versus Psilocybe caerulescens Mushrooms. Mycologia Vol. 51: 49-50.
  112. Stein, S.I.; Closs, G.L. & Gabel, N.W. 1959. Observations on psychoneurophysiologically significant mushrooms. Mycopathologia et Mycologia Applicata Vol. 11: 205-216.
  113. Szasz, T. 1975. Ceremonial Chemistry - The Ritual Persecution of Drugs, Addicts and Pushers. New York: Doubleday.
  114. Trotter, J.E. 1944. A report of nine cases of fungus poisoning. Medical Journal of Australia Vol. 1: 393.
  115. Tyler, V.E., Jr. & Gröger, D. 1964. Occurrence of 5-hydroxytryptamine and 5-hydroxytryptophan in Panaeolus sphinctrinus. Journal of Pharmaceutical Sciences Vol. 53(4): 462-463.
  116. Tyler, V.E., Jr. & Smith, A.H. 1963. Protoalkaloids of Panaeolus species, 2. Pp. 45-54, in: Mothes, K. & Schröter, H.B. (Eds.). Internationale Arbeitstagung Biochemie und Physiologie der Alkaloide. Berlin: Akademie-Verlag.
  117. Verrill, A.E. 1914. A recent case of mushroom intoxication. Science Vol. 40: 408-410.
  118. Walters, M.B. 1965. Pholiota spectabilis, a hallucinogenic fungus. Mycologia Vol. 57: 837-838.
  119. Waser, P.G. 1967. Pharmacology of Amanita muscaria. Pp. 419-439, in: Efron, D.H. & Collaborators (Eds.). Ethnopharmacologic Search for Psychoactive Drugs. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office.
  120. Wasson, R.G. 1973. Mushrooms and Japanese culture. Transactions of the Asiatic Society of Japan Vol. 11: 5-25.
  121. Wasson, R.G. 1974. Personal communication.
  122. Wasson, R.G. 1976. Personal communication.
  123. Weber, L.J. & Horita, A. 1963. Oxidation of 4- and 5-hydroxyindole derivatives by mammalian cytochrome oxidase. Life Sciences Vol. 1: 44-49.
  124. Weil, 1975. Mushroom hunting in Oregon. Journal of Psychedelic Drugs Vol. 7(1): 89-102.
  125. Wier, J.K. & Tyler, V.E., Jr. 1963. Quantitative determination of serotonin in Panaeolus species. Journal of Pharmaceutical Sciences Vol. 52(5): 419-422.
  126. Wolback, A.B., Jr.; Miner, E.J. & Isbell, H. 1962. Comparison of psilocin with psilocybin, mescaline and LSD-25. Psychopharmacologia Vol. 3: 219-223.
  127. Yokoyama, K. 1976. Personal communication.
[ tłumaczenie: cjuchu ]



szukaj na psilosophy:  
 
Odsłon
od 20.07.2020



komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze

. .twój komentarz :

nick / ksywa :



komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze



PoradnikI ]   [ GatunkI ]   [ Honorowi psilodawcY ]   [ PsilosOpediuM ]   [ FaQ ]   [ ForuM ]   [ GalerY ]   [ TripograM ]   [ DarwiN ]   [ LinkI ]   [ EmaiL ]  

© psilosophy 2001-2024